Dashtereir

Afgelopen weken zei mijn lichaam in niet mis te verstane tekenen: “STOP nu toch even”. *Ge zijt nu zo goed bezig met dat ding* zeiden mijn geniepige stemmetjes, *Ge gaat nu toch niet stoppen. Ge hebt nog werk te doen! Dat ding moet af! Het zou toch zonde zijn!*. Ik bevond mij toen al een tijdje hier:Gas geven <=X=============> Ontspannen Dat ‘hier’ bewoog zich niet al te veel. Mijn gaspedaal was precies vastgeroest op volle-gas-vooruit! Heerlijk gevoel wel. Tot mijn…

In de verte zag ik al de schaduwen bewegen. Ik kwam aan op het Poelaertplein en zag het reuzenrad blinken in de lentezon. Ja, daar moest ik een reel van maken zeiden mijn geniepige stemmetjes. Daar ga je succes mee hebben op de socials. En het is van Brussel, de locals gaan dat tof vinden om iets herkenbaars te zien. Enfin, ik vond het wel een schoon beeld dus deed ik gedwee wat mijn stemmetjes mij influisterden. Wat ze niet…

Zondag 02.03.2025 Wat mijn geniepige stemmetjes me allemaal influisterden deze week (ja, een hele week!) of ik nu wel of niet moest gaan lopen vandaag. Ze geraakten er maar niet aan uit of ik nu de ‘andere kant’ van de Brusselse kleine ring moesten gaan lopen. De pro’s waren dat ik hierover vorige week een bericht had geschreven die nogal met lezersaantallen door het dak vlogen. Mijn ‘intuïtie‘ vond dat ik dat voor dat alleen al opnieuw moest doen. En…

26.02.2025 Het was lang geleden dat ik nog eens een prentje heb gemaakt met AI. Enfin, heb laten maken. Of opdracht gegeven. Trouwens, door te genereren met de inhoud van paragrafen 2 en 3 van volgende tekst: Alles lijkt wel gekunsteld. Met AI gemaakt bijvoorbeeld. Dat lijkt niet echt. Het komt niet van iemand écht. Maar wat is écht dan? Iemand levend die iets maakt vanuit het niets en zonder al te veel hulpmiddelen? Is niet alles wat door de…

Zondag 23.02.2025 Deze ochtend kreeg ik een dadel aangeboden door een wandelaar terwijl ik voorbij liep. Vanaf een terras van een theehuis riep iemand “BON COURAGE” naar me, en even later wenste iemand die uit een bakkerij stapte me ook een “BON COURAGE”. Ik ben daar een soort van jaloers op. Want ik durf dat eigenlijk niet. Mijn geniepige stemmetjes waarschuwen mij vroegtijdig: want wat ga jij dan zeggen als ze iets terug zeggen? Uw Frans trekt op niet veel.…

Maandag 20.01.2025 Ik geraak bijna niet meer uit mijn zetel. Sinds een volle week heb ik mijn loopschoenen niet meer aan gedaan. Niet de motivatie ontbreekt, maar de pijnscheuten ergens ter hoogte van mijn heup zijn een pain in the ass. Het is me de uitdrukking wel 😅, want ze zegt letterlijk en figuurlijk wat er aan de hand is. De pijn ervaar ik als iets zeurderigs vervelend en hinderlijk, zodat ik het niet op een lopen kan zetten. Ik…

Misschien is dit wel ergens herkenbaar voor velen. Het komt er (steeds opnieuw) op neer dat ik na een lange reis tot de conclusie kom dat ik mijn leven wil veranderen. En het liefst zodat ik het vredevolle gemoed van op vakantie kan handhaven. Na een maand vertoeven in Nieuw-Zeeland, na weken van wandelen en reflecteren keerden wij terug naar huis, verrijkt met herinneringen en inzichten. De paden die ik bewandelde, de bergen die ik beklom, de rivieren en meren…

Na een maand en meer dan 3500 kilometer kan ik zeggen dat ik de gewoonte heb ontwikkeld om links te rijden. Zonder veel nadenken kon ik me intuïtief in het verkeer begeven. Een maand is ongeveer de tijd die nodig is om een nieuwe gewoonte aan te leren, zodat het lichaam ‘automatisch’ een handeling uitvoert. Op buikgevoel links rijden dus, net zoals ik jaren rechts heb gereden. Natuurlijk, zolang het niet te ingewikkeld wordt. De meeste handelingen kende ik, maar…

Toen we bij terugkeer Brussel Centraal uitstapten dacht ik na tien minuten dat ik zonet evenveel mensen had gezien als in één maand Nieuw-Zeeland. Wij deden daar wandeltochten waar slechts 10 mensen per dag werden toegelaten, of die zo afgelegen waren dat we iedere dag dezelfde mensen opraapten en weer loslieten. Soms liepen we door kilometers dicht begroeid regenwoud om dan plots in een open plek zicht te hebben over een uitgestrekte baai. Ik voelde me niet alleen afgelegen, we…

De wijsheid om met de natuur om te gaan, hoe Kiwi’s (Nieuw-Zeelanders) daarmee omgaan (in mijn beperkte waarneming natuurlijk). Kiwi’s spreken allemaal wel over die ene aardbeving waarbij hun inboedel of delen van hun huis flink waren toegetakeld. Ze noemen er altijd het jaartal bij, “bij de aardbeving van 2015”. Maar naarmate we door het land trokken, hoorden we andere jaartallen en begon onze Frank te vallen. Aan de Westkust regent het meer dan 200 dagen per jaar en spreken…

Wat was het eenvoudige leven een verademing. Natuurlijk was er in die maand vakantie geen actielijst of werk die op me stonden te wachten. Ik had de keuze genomen om dan ook niks van werk en dus constante druk mee te nemen. Er was alleen een rugzak met een boek en een wandeling in het verschiet. Eenvoud in het alledaagse betekent voor mij meer ruimte creëren voor wat anders geen mogelijkheid tot ontstaan krijgt. Het gaf me de kans om…

Een maand waren mijn partner en ik aan de andere kant van de wereld om er rond te trekken op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Iedere dag zagen we tijdens onze zwerftochten een variëteit aan landschappen, vegetatie en dieren, anders dan we hier kennen. Maar in deze reeks maak ik geen reisverslag of logboek van wat we allemaal gezien en meegemaakt hebben. Neen, ik maak een reis naar binnen. Want ik had zeeën van tijd en ruimte om dat wonderlijke ding…

Maandag 02.12.2024 In een bui van verstandsverbijstering besloot ik na een maand van actief reizen terug te beginnen lopen. Mijn conditie was zodanig aan het stijgen dat ik eigenlijk meteen 5 kilometer kan lopen. Tot daar het stoefmomentje. Ja, inderdaad opscheppen. Want ik merk dat er een geniepig stemmetje mij constant influistert: “Er zijn er een paar aan het meekijken eh, loop maar nog wat verder zodat ge toont dat ge meekunt”. Die enkelingen zijn verbonden op Strava en met…