De impact van schaamte op mijn dagelijkse leven
Schaamte is een ding bij mij. En het komt regelmatiger naar boven dan ik er me bewust van ben. Toch op het moment zelf. Dan wil ik het niet voelen. Want… dat voelt niet goed.
Achteraf heb ik het door omdat ik maar blijf uitstellen of geen beslissingen neem. Schaamte heeft bij mij dus heel wat invloed en vaak sluipt er een angst bij om tekort te schieten (in de ogen van anderen).
De vlucht naar een schuilplaats
Mijn reactie op het gevoel van schaamte is dat ik letterlijk wil weglopen. Vluchten. Naar een plek waar ik mij niet hoef tonen, waar niemand zou kunnen zien dat ik iets niet of maar half kan.
Dat vluchten is zo verleidelijk. Het biedt zelfs tijdelijk wat rust. En frustratie… En kwaadheid…
De moed om te handelen
In die schuilplaats ga ik natuurlijk uiteindelijk niet doen wat ik ten diepste wel zou willen doen. Tot ik uiteindelijk met een soort van hardnekkigheid en volharding toch in actie schiet. Daar is moed voor nodig, om door de schaamte door te breken.
Dat voelt zeer oncomfortabel en spannend aan. Het vereist dat ik risico’s moet nemen, ongeacht de uitkomst. Maar toch ligt daar de bevrijding: mezelf toestaan om gezien te worden, zelf al brokkel ik er maar wat op los. Want het is pas dan dat ik nog mogelijkheden ontdek en leer uit wat ik gedaan heb.
Tussen vaardigheid en verwachting
Als ik hier over nadenk, dan zie ik dat mijn verwachting iets te kunnen en dat nog niet helemaal vaardig zijn, een aanleiding is van mijn schaamte. Wanneer mijn focus enkel ligt op het einddoel en niet op de competenties die ik kan ontwikkelen – de zogenaamde weg ernaartoe. Daarom dat het zetten van stappen, hoe klein ze ook lijken, zo belangrijk is.
Innerlijke strijd staken
Terwijl ik toch stappen neem om mij te tonen, geven mijn geniepige stemmetjes dan vaak commentaar op al mijn nog-net-nietheden, al die dingen die ik doe en waar ik zelf van vind dat ze nog niet goed genoeg zijn (in vergelijking met vooral die mensen die al jaren hiermee bezig zijn…).
Maar het zijn ook diezelfde stemmetjes, wanneer ik ervoor zou kiezen om te blijven vluchten, die allerlei kritiek en spijt gaan influisteren: “Had ik maar…”
Iedere keer dat ik ervoor kies om niet te vluchten, maar mij te tonen ondanks de schaamte, maak ik een stap naar innerlijke vrede.
Er is dus niets mis met schaamte, integendeel. Het is een teken voor mij om na te denken welke keuzes ik te maken heb en waar ik nog te leren heb. Hoe onvolmaakt ik ook ben, schaamte is voor mij een motor, een motivatie om toch in actie te schieten!