Ik geraak bijna niet meer uit mijn zetel. Sinds een volle week heb ik mijn loopschoenen niet meer aan gedaan. Niet de motivatie ontbreekt, maar de pijnscheuten ergens ter hoogte van mijn heup zijn een pain in the ass.
Het is me de uitdrukking wel 😅, want ze zegt letterlijk en figuurlijk wat er aan de hand is. De pijn ervaar ik als iets zeurderigs vervelend en hinderlijk, zodat ik het niet op een lopen kan zetten.
Ik denk overigens dat het een overbelasting van de spieren en gewrichten is, omdat ik een beetje ’te’ enthousiast was tijdens mijn laatste loopsessie. Misschien is het ook omdat ik in een achtbaankarretje ben gevallen vorige week (de VR-bril stond niet goed ingesteld blijkbaar, maar dat is een ander verhaal). Enfin, het punt is:
Ik heb besloten om te rusten, en dus mijn loopwerkzaamheden terug aan te vatten als deze blessure over is (ik ga er vanuit dat dit van overgaande aard is, tot een dokter mij tegenspreekt uiteraard).
Dat is fundamenteel anders dan hoe ik vroeger zou hebben gereageerd. Want ik heb al eens zo’n ding meegemaakt, maar dan ter hoogte van mijn knieën. Het duurde jaren alvorens ik terug in mijn loopschoenen sprong uit bangigheid voor kwetsuren.
Dit voorval toont hoe ik heel lang in wachtstand kan zitten en niet doe wat ik eigenlijk wel zou willen doen. Uit angst. Zelfs als de kwetsuur al lang en breed over is. ‘Maar stel dat die terug komt? Dan heb ik terug pijn!’
Hoe lang kan ik in de zetel zitten wachten omdat ik bang ben voor iets dat misschien gaat komen, en als het komt waarschijnlijk tijdelijk is?
Het is een perfecte metafoor hoe ik vaak met problemen ben omgegaan (en laat ik eerlijk zijn, nog altijd wel eens geneigd ben om die weg te kiezen): niets doen uit bangigheid. Terwijl het in dit voorbeeld nog om ‘echte’ pijn gaat. Maar als die pijn over is komen mijn geniepige stemmetjes wel met een ander obstakel: ‘dat zal wel zeeeeer lastig zijn hoor, na een paar weken stilliggen terug beginnen lopen’.
Het kan uiteraard verstandig zijn in sommige gevallen: zoals nu even niets doen tot ik weer te been ben. Maar als ik mijn ongewenst patroon zou volgen, dan is mijn volgende loopsessie binnen enkele jaren…
Als ik het opentrek naar het mentaal lijden: hoe vaak heb ik iets willen vermijden doordat een geniepig stemmetje mij een overtuiging influisterde waar ik bang van werd?
- Zoals het niet bellen naar iemand om hulp te vragen omdat ik denk dat die commentaar gaat geven op mij omdat ik iets (nog) niet helemaal goed heb uitgevoerd.
- Zoals het niet starten met iets nieuws omdat ik het ongemak er niet bij wil van het (nog) niet zo goed kunnen van die vaardigheid.
- Of het ongemak dat er mensen gaan zijn die daar commentaar (kunnen) op geven…
- Zoals het niet spreken en geven van mijn mening omdat ik bang ben dat ik (nog) niet goed genoeg iets afweet van het onderwerp.
Hoe zou het zijn om toch in het ongemak te stappen en te doen wat ik eigenlijk zou willen doen? Ik zet mijn loopschoenen alvast niet te ver weg.
En dan zijn er uiteraard de dingen die ik wel doe ondanks dit patroon: zoals deze tekst schrijven over mijn ervaringen met lastigheden én die toch publiceren, ondanks wat mensen hier gaan van vinden.