Onrust. Er was onrust in mij.
Zo stond ik deze zomerse maandagmorgen op. Een dag waarop ik fulltime voor mijn eigen bedrijf zou werken. Er stonden deze keer geen klanten in mijn agenda.
Onrust dus. Om iets te bereiken. Productief te zijn.
Ik zou bezig moeten zijn, zodat ik iets kon krijgen, me goed zou voelen:
Klanten en nieuwe mensen leren kennen bijvoorbeeld, door artikels en berichten te schrijven of mensen aan te spreken. Zoveel mogelijk ook. Dat was althans wat een stemmetje riep, ergens in mij…
Ochtendstond
Om te schrijven trek ik meestal tijd uit in de ochtenduren. Omdat ik dan afgezonderd en in de naweeën van de nacht makkelijker in een soort flow terecht kom. Een uur is dan voorbij voordat ik het weet. Vaak ben ik lang niet klaar met een (voor mij) publiceerbaar resultaat, maar uit zo’n staat van welbehagen komend trek ik me daar dan niets van aan. Dat gevoel vind ik juist zalig. Daar doe ik het voor. Meer van dat zegt een stemmetje in mij.
Natuurlijk is het ook een valkuil om zoiets vluchtigs maar te ‘willen’. Want het komt lang niet altijd. Dan krijg ik niet wat ik wil. Alweer. Zoals die klanten die maar niet te pas en te pas komen opdagen.
Vandaag was er echter een enorme drang om toch maar dat ene goede artikel te schrijven. Eentje die veel lezers zou opleveren, veel likes of commentaar. Het beste van het beste dat ik zou schrijven.
Maar wat verwachtte ik wel niet? Dat ik de hele tijd ondernemend moet zijn?
Ik had die onrust snel kunnen ‘oplossen’ door gewoon te beginnen schrijven. Misschien kwam er wel een flow. En een tekst. Eventueel een publiceerbaar artikel. En het zou zomaar eens veel gelezen kunnen worden…
Maar al die voorwaarden om mij maar goed te doen voelen! En evenzeer valstrikken wanneer er niet voldaan aan zou zijn geworden… Hoe had ik me dan gevoeld? Hoe lang zou het duren voor de sleur erin zou komen moest ik ‘doorzetten’?
Dus in plaats van te handelen sloot ik mijn laptop af, stapte in een trein naar Oostende en ging uitwaaien in de branding van de zee.
Ik heb dus een paar uur pauze genomen. Gestopt. En mindfull gewandeld. Enfin, dat was het opzet. In het begin kwamen er heel veel gedachten over wat ik allemaal zou kunnen schrijven. Ik schreef in gedachten de ene schone zin na de andere. Maar ik schreef ze niet op. Ik liet ze voor eeuwig verdwijnen. Vertrouwend dat ze ooit nog eens naar boven gaan borrelen.
[Terzijde: er gaan geruchten dat we zo’n 60.000 gedachten per dag produceren en dat ongeveer 90% dezelfde zijn als de dag ervoor… ik heb daardoor een ongelofelijk vertrouwen in mijn hersenen! Alleen zou maar liefst 80% van de gedachten negatief zijn… Daar zit ik dan wel wat verveeld mee.]
Het bleek wat langer te duren dan gepland voor ik echt begon te luisteren naar mijn onrust. Ik nam tijd om al die voorwaarden te onderzoeken. Ik kwam tot een soort van conclusie dat ze symbool stonden voor een leven dat ik eigenlijk niet meer wilde.
En dus ging ik terug naar de basis, de bottom line:
Geen ding of activiteit maakt dat ik me goed kan voelen.
Het lijkt zo tegen-intuïtief maar zo logisch: de dingen doen niets. Het is wat ik met de dingen doe, welke betekenis ik er aan geef, welk verhaal.
Iets kan je geen vreugde brengen of van streek maken, maar het verhaal dat je jezelf vertelt over dat iets kan beide doen.
Mij druk bezighouden om maar iets te krijgen is een ideaal recept om me niet goed te voelen. En dus was stoppen met handelen om die onrust te onderzoeken een goed keuze om een nieuw verhaal te schrijven: waarvoor doe ik het weer?
- Verbinding maken met anderen door het goede te doen en te verspreiden.
- Ik moet niks krijgen, want ik heb alles al. Ik ben exact waar ik moet zijn. Ik ben aan het leren.
- Die onrust veroorzaak ik zelf door een verkeerd verhaal voor te stellen. Bijvoorbeeld, mij vergelijken met anderen die schijnbaar succesvoller zouden zijn.
- Ik omarm langzame productiviteit zodat ik niet in een burn-out terecht kom
- Ik heb aandacht voor kwaliteit. En dat in plaats van per se snelle indruk te willen maken op anderen.
En dan vloeit, bij het naar huis treinen, deze tekst uit mijn vingers. Een tekst met een vernieuwde betekenis voor mij. Wat voel ik mij rustig en vredig op moment. Niet omdat de woorden eindelijk komen, maar omdat ik geluisterd heb naar wat die onrust was en dat heb onderzocht.
Ook wanneer ik dus onrust ervaar, heb ik mogelijkheden. Ook kan ik ze snel ‘oplossen’ of kan ik stoppen en vertragen voor misschien iets duurzamer.
Die laatste keuze is voor soms al eens intuïtief. Niet altijd.
En plots sta ik terug in Brussel Centraal. Onthaast. Maar met een verlangen om te schrijven. Om dat steeds goed te doen en vaardiger in te worden.
Wil je met mij aan de slag? Dat kan. Maar ik neem geen tientallen klanten aan. Ik neem mijn tijd. Dat is waar mijn keuzevrijheid ligt. Om er te zijn voor jou, als coach.
Neem de tijd en ruimte die nodig is zodat je goede dingen kunt vervullen. Jij moet niet meestappen in de huidige cultuur van het toekennen van waarde aan ‘druk bezig zijn’.