Het ging ooit gebeuren: mijn eerste video, enfin, toch eentje waarin ik mijn mond open doe om woorden uit te stamelen.
En dit onder het motto: ik kan alleen maar onderzoeken en experimenteren om te weten of dit iets voor mij is, als ik het effectief ook DOE.
Dus het is niet de perfecte video. Ik zie er bij wijlen uit als Koning Filip (dat klinkt alsof die dood is (bij wijlen), maar ik weet de exacte betekenis niet).
Maar goed, toch wil ik hem delen, want het kan een inspiratie zijn voor anderen die ook voor de eerste keer een stap willen zetten, maar misschien niet zo goed durven.
Dat iets niet perfect kan zijn van de eerste keer, natuurlijk niet! Dat weet iedereen. Maar toch is dat een ding. Want het staat gepubliceerd. Mensen zouden daar een mening van kunnen geven. Of bekenden die dit gaan zien (help!). Maar ook de opluchting om het dan toch maar te doen.
Zonder actie en handelen kan ik geen zelfvertrouwen opbouwen. Ik kan over van alles babbelen en nadenken, maar het daadwerkelijk doen, daar zit de moed. En die innerlijke geniepige stemmetjes gaan mij hoe dan ook proberen tegen te houden. Want zij manen mij aan om voorzichtig te zijn tot en met obscure gedachten en complottheorieën om mij te dwarsbomen!
Maar hier kruip ik achter het stuur. Net zoals ik ooit, toen ik nog een piepkuiken was, de eerste keer op een podium zat om te musiceren voor een volle zaal, of veel later, artikels en schrijfsels produceerde én die publiceerde. Toen kroop ik de eerste keren ook bijna onder de grond van schaamte. En toch doorzetten 
.
Trouwens, hoe kan ik anders weten hoe ik mij kan verbeteren?