Vorige week werd ik zelf gecoacht, en ik moet erbij zeggen, dat was een lastige bevalling. Want ik bleef maar in cirkels ‘redeneren’ en het duurde lang voor ik mijn plaat kon afzetten. Ik kwam een oude ‘vriend’ tegen, een oud patroon, een oude gewoonte.
Ik schrijf hier over, niet de details waarover het gaat, maar in meta, een reflectie over mijn eigen gedachten en handelen.
Als ik naar de conflicten van de wereld kijk, dan is mijn redelijke reactie: staakt het vuren. Stop de strijd. Want hoeveel leed moet er nog gecreëerd worden? Een reactie van de vechtende partijen kan dan zijn, ja maar we gaan anders blijven lijden onder de omstandigheden waartegen we vechten. Dus strijden we om die te veranderen. We kunnen die niet aanvaarden!
Zo’n strijd in het groot vergelijk ik met de kleine oorlogen in mijn leven: wanneer er feitelijk situaties zijn die niet meer te veranderen zijn of waar mijn invloed of manipulatie maar zeer beperkte resultaten oplevert en ik daar toch ten strijde voor/tegen trek. Dat kan klein lijken in vergelijking met die grote oorlogen, maar het resultaat is hetzelfde: ik lijd, want er is iets wat ik niet wil.
De mindshift die ik gemaakt heb afgelopen jaren is een staakt het vuren. Wat niet wil zeggen dat ik nooit meer in oorlog ben. Want om de zoveel tijd komen onbewuste (en heel eerlijk ook bewuste) conflicten of die waar ik blind voor ben aan het licht. Dat is vaak verschieten. Zeker als het gaat over een strijd waarvan ik dacht dat die gestreden was… en die ik dan toch nog op een of andere manier in stand heb gehouden.
Er is maar één ‘oplossing’ om niet meer te lijden onder deze oorlogen. En dat is stoppen met vechten. Stoppen met een oorlog tegen het idee dat er iets is wat ik niet wil (of iets niet is wat ik wel wil). Ik kan alleen maar de situatie of hoe de ander zich gedraagt aanvaarden zoals die is.
Ja maar, dan blijf ik lijden onder die omstandigheden komen mijn geniepige stemmetjes protesteren. Ik kan die omstandigheden toch niet zomaar aanvaarden?
Mijn antwoord is dan: hoe kan ik iets niet aanvaarden? Het is per definitie aanvaard omdat het een feit is! Ik kan vechten tot ik mijn gelijk krijg of de omstandigheden zo forceer tot dat ze aan mijn gedacht voldoen. Dan heb ik zogenaamd gewonnen. Maar hoe lang gaat dat stand houden? Hoe lang gaat het duren voordat ik terug ten strijde ga moeten trekken omdat er ergens weer iets niet is zoals ik wil? En stel dat alle 8 miljard mensen gaan vechten tot dat ze krijgen wat zij allemaal persoonlijk willen…
Ik zou kunnen redeneren dat het niet veel zin heeft. Want tegen dat die 8 miljard mensen met elkaar in vrede leven… dat is een utopie. Maar wat als ik zeg dat mijn drijfveer om te stoppen met vechten, het stoppen van mijn eigen lijden is?! Dat vergt natuurlijk moed, om alleen al maar te kijken welke oorlogen ik aan het voeren ben. Dat is niet zomaar een passieve actie. Dat is een zeer actieve houding.
Het gevolg is dat ik ruimte krijg. In deze omstandigheden kan ik naar de mogelijkheden kijken in plaats van constant met die gedachten bezig te moeten zijn over iets wat ik toch niet kan veranderen.
Als ik de ander dan toch zou willen veranderen, dan kan ik maar één ding doen als ik het niet wil forceren. En dat is zelf een inspiratie zijn voor anderen. Zelf mijn leven vormgeven volgens mijn visie en missie. Zelf doen wat ik verkondig. En dat is al werk genoeg. Om te handelen volgens mijn waarden zonder dat ik nog eens de anderen mijn wil wil op leggen of te veranderen naar mijn waarden. En dan nog heeft iedereen, net als ik, de vrijheid om zelf te kiezen.
Ik hoor je, beste lezer, misschien al vragen: ja maar, als coach help je toch mensen die iets willen veranderen? Absoluut. Maar niet volgens hoe ik denk hoe ze moeten veranderen. Altijd volgens hun visie op de wereld. En met de vraag waar zij zelf mee komen. Dan kunnen we mogelijks samen op zoek gaan naar waarmee zij in oorlog zijn.
Dus wat is het geheim van verandering? Het niet bestrijden van het bestaande.
