26.02.2025
Het was lang geleden dat ik nog eens een prentje heb gemaakt met AI. Enfin, heb laten maken. Of opdracht gegeven. Trouwens, door te genereren met de inhoud van paragrafen 2 en 3 van volgende tekst:
Alles lijkt wel gekunsteld. Met AI gemaakt bijvoorbeeld. Dat lijkt niet echt. Het komt niet van iemand écht. Maar wat is écht dan? Iemand levend die iets maakt vanuit het niets en zonder al te veel hulpmiddelen?
Is niet alles wat door de mens is gemaakt gekunsteld? En komen al onze technieken, vaardigheden en inspiratie ook niet van zoveel generaties en miljoenen mensen voor ons? Alsof wanneer ik iets maak, dat heel authentiek uit mij zou komen zonder al te veel inmenging of invloeden van anderen. Dat klopt toch ook niet.
Ik prefereer mijn teksten zelf te schrijven. Niet wegens één of ander principe dat het anders niet echt is (al zeggen mijn geniepige stemmetjes me dat het wel echter overkomt, maar eigenlijk weet ik niet of dat klopt), maar dus omdat ik het graag doe. En door het te doen gaandeweg leer om er vaardiger in te worden. Daar wil ik meer van. Dat voelt goed. Maar ook ik heb die vaardigheid geleerd van anderen en zij van zeer veel generaties voor hen. En ook ik ben geïnspireerd door woorden van anderen. En die klinken ook door in mijn teksten.
Welke stukken komen er nu ‘echt’ van mij? Wat is de toevoeging die ik vanuit het niets heb uitgevonden? Zelfs in deze tekst? Want het lijkt alsof ik hier over zelf nadenk en tot conclusies kom en dat dit allemaal mijn eigen woorden zijn. En ik typ ze ook op dit eigenste ogenblik zonder inmenging van hulpmiddelen… maar ergens besef ik dat ik deze woorden in stukken en brokken heb opgevangen. Ik ‘vrees’ dat mijn eigen ‘authentieke’ inbreng bitter weinig is. En toch ben ik hier mijn eigen versie aan het schrijven die toch weer anders is dan al die andere reeds gemaakte versies van anderen.
Zat ik zomaar over te denken. Terwijl ik aan de andere kant ook iets ‘angstigs’ ervaar, van waar gaat dat naartoe in de wereld… dat onbekende, dat niet weten wat we nog allemaal gaan meemaken, of we niet te ver gaan… of we het wel onder controle kunnen houden… er wel veel fake toestanden gemaakt worden en losgelaten… mijn oude/emotionele/dierenbrein heeft het er lastig mee.
En zit ik ook zomaar te denken: ik beoordeel teksten die met AI gemaakt zijn ook wel vaak negatief moet ik toegeven. Terwijl ik regelmatig kies om dat ding ook voor mij van alles te laten genereren waar ik mee aan de slag ga… om iets kunstmatigs te maken.
Leren dansen met nieuwe en steeds nog ongekende mogelijkheden. Dat ben ik denk ik aan het doen.
En dan heb ik het nog niet gehad over het doelbewust kunstelen:
