Toen ik deze uitspraak voor het eerst hoorde, ging dat nogal in tegen mijn intuïtie. Want inderdaad, het is maatschappelijk toch aanvaard dat ‘hoop doet leven’. Hoop als drijfveer om toch te blijven wachten… dat het ooit wel eens zal goedkomen. Zolang er hoop is komen er misschien nog mogelijkheden.
Gelukkig zijn is hopeloos. Anders gezegd: waar hoop is, is geen geluk. Wanneer je hoopt, wil je eigenlijk iets anders dan waar je op dit ogenblik bent in je leven.
Wanneer je gelukkig bent heeft hopen niet veel zin meer. Dat ben je inderdaad hopeloos. Dat klinkt mij als een opluchting in ieder geval.
Hopen is voor mij zoals met de lotto spelen. Dat het geluk je wel zal toevallen. Ooit. En dat kan uiteraard. Ook al doet de tijd natuurlijk op zich niets, maar wie lang genoeg wacht zal misschien wel het geluk in de schoot geworpen krijgen.
Maar hoe lang wil je wachten? Hoe lang wil je blijven hopen? Wat houd je tegen om te blijven hopen en wachten?
Misschien heb jij al langer bepaalde verlangens en vind je het eindelijk eens tijd om die uit je dromen te halen. Je zal het wel zelf moeten doen. Je weet dat natuurlijk ook. En toch ondernemen veel mensen niet en ondergaan ze het leven met te wachten.
Of in angstig wachten.
Laat je hoop varen en neem stappen. Is het te spannend voor jou om er ‘gewoon’ maar aan te beginnen? Maak dan een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek met mij. Samen gaan we dan op onderzoek naar de obstakels wat maakt dat jij maar blijft hopen op een mirakel.
Sommige wachtkamers nemen wel heel veel ruimte in. En misschien later een ruimte van spijt. Het is alleszins mijn missie om later geen spijt te hebben. Een missie zonder hoop. Een hopeloze missie! Zalig toch!
Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it. – Rumi
