Experiment nr. 2 – Een maand onder de Eindeloze Hemel1 minuten leestijd

• Stappen naar Inzicht: Reflecties tijdens de lange wandelingen2 minuten leestijd

  

  Een maand waren mijn partner en ik aan de andere kant van de wereld om er rond te trekken op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Iedere dag zagen we tijdens onze zwerftochten een variëteit aan landschappen, vegetatie en dieren, anders dan we hier kennen. Maar in deze reeks maak ik geen reisverslag of logboek van wat we allemaal gezien en meegemaakt hebben. Neen, ik maak een reis naar binnen. Want ik had zeeën van tijd en ruimte om dat wonderlijke ding van binnen waar te nemen.
  
  Mijn eerste inzicht dat ik hier wil delen is meteen een soort disclaimer over alle ideeën die in deze reeks nog de revue gaan passeren.
  
  Inzichten zijn als unieke sleutels die passen bij de persoonlijke sloten van onze ervaringen en perspectieven. Wat voor mij een openbaring kan zijn, is voor jou misschien slechts een vage gedachte. Mijn individuele context is nooit gelijk aan die van jou, ook al lijkt iets herkenbaar.
  
  Wanneer we een inzicht opdoen, is het vaak het resultaat van een persoonlijke reis van reflectie en ervaring – dit is eigenlijk ook wat ik met klanten doe in een coaching gesprek. Deze reis is uniek voor ieder van ons, gevormd door eigen uitdagingen, bereikingen, obstakels en momenten van introspectie. Daarom is het belangrijk te erkennen dat wat voor mij werkt, niet noodzakelijkerwijs hetzelfde effect zal hebben op jou.
  
  Maar het delen van inzichten kan inspirerend en waardevol zijn. Ze zijn alleen niet universeel toepasbaar. Iedereen is verantwoordelijk om een eigen weg te vinden en eigen lessen leren. Inzichten kunnen dienen als gidsen of inspiratiebronnen, maar de ware kracht ligt in het persoonlijke proces van ontdekken en toepassen.
  
  Kortom, inzichten zijn persoonlijk en niet op iedereen drappeerbaar. Ze zijn kostbare juweeltjes van wijsheid die ik koester en gebruik om mijn eigen leven te verrijken, terwijl ik anderen de ruimte geef om hun eigen unieke ontdekkingen te doen.
  
  Dat laatste is jarenlang een ding voor mij geweest. Ik zocht immers naar universele waarheden die voor iedereen golden. Alsof bepaalde ietsen voor iedereen per definitie goed zouden zijn. Maar ik kan alvast verklappen dat ook deze fantastische reis niet dé weg naar geluk was. Maar wat hadden we de tijd van ons leven! 🌿🐬⛵

• Eenvoud in het alledaagse1 minuten leestijd

  

  Wat was het eenvoudige leven een verademing. Natuurlijk was er in die maand vakantie geen actielijst of werk die op me stonden te wachten. Ik had de keuze genomen om dan ook niks van werk en dus constante druk mee te nemen.
  
  Er was alleen een rugzak met een boek en een wandeling in het verschiet.
  
  Eenvoud in het alledaagse betekent voor mij meer ruimte creëren voor wat anders geen mogelijkheid tot ontstaan krijgt. Het gaf me de kans om te vertragen, mijn gedrag en gedachten waar te nemen en daarover door te denken. Wat niet wil zeggen dat dit altijd puur genieten was. Want ook ‘negatieve’ gedachten en daaruit ontstane emoties en ongemak ontstonden even gemakkelijk in diezelfde ruimte.
  
  En wanneer de koude van een stormavond door alle spleten naar binnen waait dan is er maar één ding waar ik mee bezig was: mij proberen verwarmen.
  
  Dat eenvoudiger leven was ik al een tijd bewust mee bezig – ik bezit nog altijd meer dan genoeg – maar het gaat verder dan het reduceren van spullen en het ‘vinden’ van rust. Het gaat ook om het cultiveren van focus of aandacht en dus voor één iets tegelijkertijd. En deze intentie kon ik dan ook meenemen naar huis.
  
  Een korte affirmatie die ik hierbij gebruik wanneer ik iets aan het doen ben, is:
  “Wanneer ik wandel, wandel dan.”
  “Wanneer ik schrijf, schrijf dan.”
  “Wanneer ik lees, lees dan.”
  “Wanneer ik het koud heb, warm dan op.”
  
  Het is een eenvoudige instructie om maar één iets tegelijkertijd te doen wanneer ik merk dat ik afgeleid raak om tussendoor nog iets anders te doen.
  
  En ook daar had ik mijn GSM bij de hand – Wanneer ik scrol, scrol dan 🫡. Het was een geschenk dat we op enkele afgelegen plekken geen bereik en wifi hadden. Zoals deze hut, ergens ver afgezonderd van de bewoonde wereld in een baai (dat we daar niet overvallen zijn geweest door piraten… 🏴‍☠️🌴)…

• Leven met de natuur: Kiwi-stijl2 minuten leestijd

  

  

  

  
  De wijsheid om met de natuur om te gaan, hoe Kiwi’s (Nieuw-Zeelanders) daarmee omgaan (in mijn beperkte waarneming natuurlijk).
  
  Kiwi’s spreken allemaal wel over die ene aardbeving waarbij hun inboedel of delen van hun huis flink waren toegetakeld. Ze noemen er altijd het jaartal bij, “bij de aardbeving van 2015”. Maar naarmate we door het land trokken, hoorden we andere jaartallen en begon onze Frank te vallen.
  
  Aan de Westkust regent het meer dan 200 dagen per jaar en spreken ze van meters regen in plaats van millimeters. Het is een zeer dunbevolkt gebied, met een prachtige natuur en Kiwi’s die daar gewoon doorgaan zonder er een spel van te maken.
  
  Ik moest vaak denken aan de stoïcijnse uitdrukking: “Ik ben blij dat het regent, want als ik niet blij ben, dan regent het ook.”
  
  Ik ben blij dat wij ook altijd door de regen zijn gegaan. Ook al zagen we geen bergtoppen of gletsjers op dat moment, het vertoeven in die mysterieuze mistige bergen of alleen in een kajak de zee op gaan (waar het de dag ervoor nog krioelde van de toeristen) was een bijzondere ervaring.
  
  Overal onderweg zagen we aardverschuivingen op of naast de wegen. De maand ervoor had het daar recordaantallen meters geregend sinds 45 jaar (ja, ook daar is de klimaatverandering merkbaar). Wij moesten een omweg van meer dan 700 kilometer maken omdat een pas was afgesloten vanwege het gevaar voor aardverschuivingen. Een dagtocht. Kun je dat voorstellen? Hier in België, met de druk en stress om van de ene afspraak naar de andere te gaan (ook in het weekend), zou zoiets ondenkbaar zijn. We hadden natuurlijk tijd, het was vakantie. Maar we konden ook kniezen omdat die afgesloten weg misschien mooier was of omdat we dingen zouden missen… We hebben er een prachtige dag van gemaakt.
  
  Met de onvoorspelbare natuurelementen rekening houden is een goede les in levenskunst. Wat ik meeneem is dat ik me nog meer, ongeacht de omstandigheden, niet uit het lood wil laten slaan door bepaalde verwachtingen die ik zelf in het leven heb geroepen. Ik heb dan wel weinig met natuurelementen rekening te houden, maar mijn dag laten vergallen door onverwachte zaken waar ik niets aan kan doen, is zo onnodig.

• Dertig dagen eenzaamheid1 minuten leestijd

  

  Toen we bij terugkeer Brussel Centraal uitstapten dacht ik na tien minuten dat ik zonet evenveel mensen had gezien als in één maand Nieuw-Zeeland.
  
  Wij deden daar wandeltochten waar slechts 10 mensen per dag werden toegelaten, of die zo afgelegen waren dat we iedere dag dezelfde mensen opraapten en weer loslieten.
  
  Soms liepen we door kilometers dicht begroeid regenwoud om dan plots in een open plek zicht te hebben over een uitgestrekte baai. Ik voelde me niet alleen afgelegen, we waren het ook.
  
  Ik zou mezelf kunnen kenmerken met dat vaste idee van een introvert te zijn. En niet veel volk om me heen ‘nodig’ te hebben. Maar ik ben niet geboren als een eenzaam mens. Misschien ben ik mij zo gaan gedragen?
  
  Ik leefde steeds op wanneer onbekenden ons aanspraken. En veel Kiwi’s doen dat ook gewoon. De Kunst van het Aanspreken: dat is voor mij zelf nogal uit mijn comfortzone gaan.
  
  En een steeds weerkerend thema omdat ik, die keren wanneer ik het doe, naast een adrenalineshot, het zo fijn vindt om toch een echte verbinding te leggen met anderen. Ook al gaat het maar om aan sukkelende toeristen te vragen hoe ik ze kan helpen met de trein naar Brugge.
  
  Misschien is het de magie van Nieuw-Zeeland die me heeft doen beseffen dat ik meer opensta voor sociale interacties dan ik dacht.
  
  Elke ontmoeting, hoe kort ook, voelde als een waardevolle uitwisseling. In dat afgelegene maakten we contact, om verhalen te delen en om elkaar te helpen.
  
  Terug in Brussel, met zijn drukte en snelheid, merk ik dat ik diezelfde openheid probeer vast te houden. Het is een uitdaging, maar ook een kans om te groeien.
  
  En dat, zelfs in de drukte van een stad, er altijd ruimte is voor een vriendelijk woord of een helpende hand.

• De kunst van het links rijden2 minuten leestijd

  

  Na een maand en meer dan 3500 kilometer kan ik zeggen dat ik de gewoonte heb ontwikkeld om links te rijden. Zonder veel nadenken kon ik me intuïtief in het verkeer begeven. Een maand is ongeveer de tijd die nodig is om een nieuwe gewoonte aan te leren, zodat het lichaam ‘automatisch’ een handeling uitvoert. Op buikgevoel links rijden dus, net zoals ik jaren rechts heb gereden.

  Natuurlijk, zolang het niet te ingewikkeld wordt. De meeste handelingen kende ik, maar dan averechts. De ruitenwissers en knipperlichten zijn omgewisseld en je zit rechts in de auto. Terwijl de eerste inrit of rondpunt een zeer vreemde gewaarwording is omdat mijn brein dacht dat ik spook aan het rijden was, deed ik dat op het einde volautomatisch.

  Dit deed me denken aan klanten die bij mij tot de vaststelling komen dat ze een gewoonte willen veranderen. Vaak hoor ik: “Ik wil die gewoonte afleren.” Maar dat is zeggen dat als je links wil leren rijden je eerst moet afleren om rechts te rijden. Of wanneer je Frans wilt spreken je eerst je Nederlands moet afleren.

  Dit inzicht vind ik geweldig. Het betekent dat je je niet hoeft te focussen op dat wat je niet meer wilt, maar juist aandacht moet geven aan wat je wel kan leren. Nu kan ik zowel links als rechts rijden. Of ik over tien jaar nog steeds intuïtief links kan rijden, is een andere vraag. Een maand is immers kort. Maar misschien is het zoals fietsen. Ik doe dat ook maar een paar keer per jaar, maar omdat ik het vroeger veel deed, weet mijn lichaam precies wat het moet doen.

  Het is een uitnodiging om met een andere blik naar het leven te kijken. In plaats van te vechten tegen het oude, kunnen we ons richten op het omarmen van het nieuwe. Dit vraagt om geduld, mildheid en een bereidheid om te fouten te maken en opnieuw te proberen – hoeveel keer ik de ruitenwissers heb aangezet in plaats van de knipperlichten.

  Zoals ik leerde om links te rijden, kunnen we leren om nieuwe gewoontes te ontwikkelen die ons leven verrijken.

  Dit eenvoudige voorbeeld kan misschien een inspiratie zijn voor de ook wat lastige veranderingen in het leven. Want de logica houdt stand: Welk nieuw verhaal wil jij creëren in plaats van die steeds weer terugkerende plaat?

Enkele conclusies:

1. Geluk komt van binnenuit: Geluk is niet afhankelijk van externe omstandigheden zoals reizen, maar van hoe je de wereld om je heen interpreteert en welke betekenis je eraan geeft.
2. Aanvaarding van omstandigheden: Het accepteren van de realiteit zoals die is, zonder ertegen te vechten, kan leiden tot innerlijke vrede. Dit betekent niet dat je alles moet goedkeuren, maar dat je stopt met strijden tegen wat je niet kunt veranderen.
3. Persoonlijke waarden cultiveren: Waarden zoals wijsheid, mededogen, enthousiasme en zinvolheid zijn essentieel voor een gelukkig leven. Deze waarden helpen je om op een positieve en constructieve manier met uitdagingen om te gaan.
4. Interne verhalen en emoties: Je emoties worden meer beïnvloed door je interne verhalen en interpretaties dan door de feitelijke gebeurtenissen. Door je overtuigingen en aannames te veranderen, kun je je emotionele reacties transformeren.
5. Zelfbewustzijn en verantwoordelijkheid: Besef dat je zelf de bron bent van je ervaringen. Door je bewust te zijn van je eigen gedachten en overtuigingen, kun je een positieve invloed uitoefenen op je welzijn.
6. Eenvoud en verwondering: Het waarderen van eenvoudige dingen en het cultiveren van een gevoel van verwondering kunnen bijdragen aan een gevoel van geluk en vervulling.