Ik laat van me horen.
Ik heb iets te vertellen,
iets waardevols te brengen.
Mijn visie mag er zeker zijn.
Mijn intentie van het nieuwe jaar is zichtbaarheid of zichtbaar zijn. Dat komt uiteraard niet uit de lucht gevallen. Het voorgaande jaar was daar een opmaat van. Het jaar waar ik mij stilletjes zichtbaar heb gemaakt, mij heb leren tonen. Dat was af en toe verrassend. Ook voor mezelf.
Het is het jaar waarin ik plannen ook ben gaan uitvoeren: de opstart van mijn coachbedrijf is daar een resultaat van.
Niet alleen wil ik deze intentie voor mezelf creëren. Zichtbaarheid gaat ook over wie bij mij over te vloer komt. Dat wie met iets zit, dat ook zichtbaar kan maken, aan de oppervlakte kan laten verschijnen, zodat die in actie kan komen. Het gaat dan niet altijd over verlangens die mensen voorruit helpen, maar ook over de obstakels waardoor mensen zich laten tegentrekken.
Onbeschaamd beschaamd zijn.
Eén van mijn obstakels is schaamte. Dat komt vaak aan de oppervlakte wanneer ik teksten schrijf én wil publiceren of bij een overtuiging als ‘wie ben ik om’ mensen te helpen… of wanneer ik eens de mist in ga bij iets wat ik ‘normaal gezien zou moeten kunnen’. Dan heb ik de neiging om in mijn schulp te kruipen of dat weg te redeneren zodat ik dat nare gevoel vooral niet moet voelen.
Dat gevoel wil mij uiteraard alleen maar dienen. Weliswaar wat onbeholpen wil het mij beschermen tegen eventueel negatieve gevolgen van wie ik wil zijn en wat ik wil tonen. Dat was vroeger bijvoorbeeld gepest of verraden worden, uitgelachen worden en negatieve kritiek krijgen. Ondertussen ben ik natuurlijk een volwassene. Toch heeft schaamte lange tijd macht over mij gehad.
Schaamte die ik wilde vermijden door maar heel voorzichtig te blijven waar ik was, mocht ik voelen in de veilige omgeving bij de therapeut en werd nog steviger voelbaar toen ik mij liet coachen: daar stond ik dan, onbeschaamd beschaamd te wezen. Eindelijk! Oog in oog met mijn Obstakel. Mijn bescherming.
Het vergt moed om jouw obstakels in de ogen te kijken.
Wat blijkt, schaamte (en angst, boosheid,… ) wijst niet alleen naar waar ik bang voor ben maar ook altijd de weg naar iets wat belangrijk voor mij is: een verlangen, een bedoeling of een project in de toekomst. Als ik iets niet belangrijk zou vinden, waarom zou ik er mij dan beschaamd over voelen? Het coachen opende mijn ogen dat écht zichtbaar zijn een ding is waar ik nog niet vrij van ben. Daarom is het ook niet ver zoeken om dat als intentie voor het komende jaar te benoemen.
Uiteraard is dit mijn voorlopige verhaal en heeft schaamte niet bij iedereen dezelfde uitwerkingen. Schaamte kan mensen de merkwaardigste dingen laten doen. Of net niet.
Ik maak me minder druk om wat mensen van me denken omdat ik besef hoe weinig ze eigenlijk echt aan me denken.
Hoe zit het met jouw zichtbaarheid? Heb jij de moed om je zichtbaar op te stellen?
Hoe spannend is het om datgene waarvoor je bestemd bent ook uit te voeren, uit de droom te halen en te verwerkelijken?
Hoe zit het met de zichtbaarheid van al jouw obstakels?
Ben je bereid om te kijken?
Ben je bereid om ze te voelen en van daaruit te vertrekken naar nieuwe horizonten?
De prent die bij deze intentie hoort is Fireflies at Ochanomizu (御茶ノ水蛍) van Kiyochika Kobayashi, gemaakt op houtsnede in Japan omstreeks 1880. Deze afbeelding is een kopie van het Los Angeles County Museum of Art (“LACMA”).
Het toont een nachtelijk tafereel van een rivier waar een boot met een lantaarn vaart, omringd door vuurvliegjes.
Wat het voor mij betekent: het toont de contrasten tussen donker en licht. Hoe er in de duisternis licht kan gemaakt worden. Er is altijd licht voor wie het wil zien. Dat licht kan ook datgene zichtbaar maken dat niet gezien wilde worden.