Stel dat je op een trein zit die maar doordendert. De trein heeft geen machinist, geen conducteur, geen controle. Hij volgt een vast traject dat al lang geleden is bepaald. Hij kent geen afslagen, geen wissels, geen alternatieven. Hij gaat altijd rechtdoor, met dezelfde snelheid, met dezelfde kracht. Hij is onvermoeibaar, onverstoorbaar, onverbiddelijk. Hij gaat maar door met een soort van volharding naar… tjah naar waar reed die eigenlijk?

De trein had misschien als eindbestemming ooit station ‘geluk’ of ‘succes’ of ‘zekerheden’. Misschien ben je gewoon meegegaan met de stroom passagiers. Maar zonder dat je het doorhebt is die beginnen eeuwig doorrazen, met jou door het raam kijkend naar de kleuren en de vormen die als een waas voorbij zoeven in plaats van zelf aan het stuur te zitten. Wanneer zullen de passagiers eindelijk ontwaken, en beseffen dat hun leven voor een groot stuk voorbij is gegaan?

Misschien zit je op zo’n trein? Zou het kunnen dat dat volhouden ook voor veel onrust zorgt? Volharden in jouw werk, in jouw ooit gemaakte keuzes, met de (overigens goedbedoelde) meningen van anderen, door de oordelen van anderen en jezelf,…

Hoe zou het zijn wanneer je uit die trein zou stappen vooraleer die op een dag zal ontsporen, of botsen, of uit elkaar vallen?

Dus trek aan de noodrem en stap eens uit om te kijken waar je bent. Misschien kom je wel tot de conclusie dat je een andere trein wilt nemen. Of te voet wilt gaan. Stap voor stap. En dus veel trager en intenser. Dan kun je misschien aankomen op een bestemming die bij je past.

Dagelijks maar volhouden zonder ooit een bestemming te bereiken… Hoe lang blijf je nog zitten?

Wie kan er eigenlijk echt weten wat jou bestemming is? Jij zelf natuurlijk. Maar neem je daar de tijd en ruimte voor om dat te onderzoeken? Of ben je bezorgd voor de uitkomst of de gevolgen? Wat houd je in die dagelijkse trein die ratrace genoemd wordt? En uiteindelijk wanneer ga je die race winnen?

Het is één ding om in je trein vast te zitten omdat je niet weet WAT je moet doen of HOE je het moet doen. Het is logisch dat je dan maar doordendert of op een dag ontspoort. Maar het echte gevaar is wanneer je wel weet wat je moet doen en het toch niet doet…

Mag ik je daarbij helpen? Wanneer je eindelijk eens uitstapt, kun je ook kiezen voor mijn stationnetje. Daar mag ik je verwelkomen. Dan stel ik je vragen en luister ik naar jou. Of maken we een inspirerende oefening of kun je misschien eindelijk voelen hoe je nu eigenlijk echt voelt. Misschien vind je zo wel een nieuwe of andere bestemming? Of neem je een ander vervoersmiddel of stap je gewoon de wereld in. Misschien wil je blijven waar je bent, maar dan met een andere kijk op jouw reis. Ook dat kan een aankomst zijn.

Misschien zeg je op een dag eindelijk “Ik ben aangekomen. Ik heb mijn bestemming bereikt.” Hoe klinkt dat? Hoe zou het zijn wanneer je kunt aankomen? Zijn waar je wilt zijn. Bestemming bereikt.

Heb je vragen? Bestook mij via coach@peterblanckaert.be!
Wil je weten hoe het in z’n werk gaat? Op mijn pagina ‘praktisch’ lees je precies hoe ik dat doe: www.peterblanckaert/praktisch