Misschien is dit wel ergens herkenbaar voor velen. Het komt er (steeds opnieuw) op neer dat ik na een lange reis tot de conclusie kom dat ik mijn leven wil veranderen. En het liefst zodat ik het vredevolle gemoed van op vakantie kan handhaven.
Na een maand vertoeven in Nieuw-Zeeland, na weken van wandelen en reflecteren keerden wij terug naar huis, verrijkt met herinneringen en inzichten. De paden die ik bewandelde, de bergen die ik beklom, de rivieren en meren die ik afvoer en de mensen die ik ontmoette, waren voor mij de aanleiding voor het besef dat waarden als eenvoud, verwondering en (moed tot) verbinding ware bronnen van geluk zijn. Het zijn dan ook waarden die ik aan mijn bescheiden lijst toevoeg.
Met mijn reeks Een maand onder de Eindeloze Hemel schreef ik over enkele opgedane inzichten tijdens onze reis en hoe ik dat probeer in blijvende acties om te zetten.
Maar het lijkt schier onmogelijk om mijn vredevolle gemoed vol te houden. De omstandigheden zijn compleet anders natuurlijk. Er waren geen ‘moetens’ en verplichtingen op reis: enkel slapen, eten, hiken (trampen zoals de Nieuw-Zeelanders zeggen), lezen, rijden naar een volgende plek…
Na een week terug thuis merk ik heel erg de storm na de stilte. Het alledaagse leven beukt als het ware in op mijn gemoed. Mensen beginnen aan mij te trekken. Het vergt nogal wat levenskunst om daarmee om te gaan. Om mij niet door de omstandigheden te laten omverblazen.
Is geluk een kwestie van bijvoorbeeld gewoon maar op reis te kunnen gaan en daar te genieten van de activiteiten en de vrijheid? Is dat iets voorbehouden voor bepaalde omstandigheden?
Het lijkt me een heel tijdelijke toestand. De reis is te vergelijken met een rustig vaarwater waarin ik gemakkelijk kan navigeren. Het kan natuurlijk niet blijven kabbelen, het leven dat ik leef. Want zelfs tijdens reizen naar verre oorden gaat er ooit wel iets de aanleiding zijn om mijn gemoedsrust onderuit te halen…
Dat op reis zijn is trouwens een zeer afhankelijke toestand waar ik als het ware aan gebonden ben als voorwaarde voor mijn goed gevoel. Dat is niet vrij zijn. Ook al heb ik dan een zogenaamde vrijheid om naar de andere kant van de wereld te trekken.
Zeilen bij mooi weer is niet zo moeilijk. Maar wat wanneer we in stormweer verzeild geraken?
De vraag hoe ik mijn gemoedsrust kon handhaven na een reis heb ik me een aantal jaar eerder gesteld bij een gelijkaardige lange reis. Toen had ik daar geen antwoord op. Maar na mijn burn-out was dit hét onderwerp waar ik vaardig in wilde worden: hoe kan ik een vredevol leven creëren, los van zogenaamde leuke omstandigheden zoals op reis gaan? Ik heb daar een antwoord op gevonden in boeken over levenskunst en filosofie. En dat wil ik graag met je delen.
Maar ik wil je eerst waarschuwen! Het is voor mij een leerproces. Iets van leren, vallen en weer opstaan. Dat is nog altijd bezig. En ook: toen ik dit een aantal jaar geleden las ben ik mijn leven in vraag gaan stellen. Ik kon mijn verantwoordelijkheid om een goed leven te leiden niet meer ontlopen…