Hoe ik van een boos kind naar een volwassen mens veranderde: een reis van meer dan 40 jaar.
Afgelopen week zat ik op mijn gemakske aan een Portugees zwembad een boek te lezen. Dat zwembad is niet mijn natuurlijke biotoop. Dat boek wel.
En plots was ik omringd en moest er per se in dat zwembad gespeeld worden!
Daar ging mijn aangenaam moment. Ik voelde meteen boosheid opkomen.
En bijhorende gedachten:
💥 Zien die niet dat mijn boek nat gaat worden?
💥 Zien die niet dat ik op het gemak wil zitten?
💥 Waarom houden ze geen rekening met mij?
Veel munitie om een mini-oorlog te beginnen of mij te verzetten door kwaad te kijken zodat de anderen met mij rekening zouden houden…
Ik besloot om mij te verzetten. Letterlijk. Ik ging weg.
En besloot dat in kalmte te doen en dus niet in verzet.
Vroeger zou ik ook zijn weggelopen, al stampvoetend, de boosheid enkele uren onredelijk lang in stand houden door mijn kinderlijke argumenten te zitten goedpraten.
🌱 Wat is er afgelopen jaren gebeurd tussen die boosheid en kalmte?
Ik leerde beetje bij beetje een zekere emotionele autonomie te creëren.
Tussen het ontstaan van een emotie (de drang om iets te doen) en het werkelijk handelen door in te gaan op die impuls, heb ik geleerd om op de pauzeknop te duwen.
Toen ik dus boosheid voelde opkomen zette ik mijn gedachtegang op pauze door mijn emotie van boosheid bewust te gaan voelen of beter gezegd waar te nemen én door enkele vragen te stellen aan mezelf:
🌱 Is deze emotie en bijhorende reactie wel redelijk?
🌱 Is dat wel goed hoe ik nu wil reageren?
🌱 En wie wordt hier beter van?
🌱 Wie ben ik als ik dit verhaal geloof en wie zou ik zijn als ik een ander verhaal zou geloven?
Was mijn ‘verhaal’ over de werkelijkheid, dat mensen mijn rust verstoorden, wel juist?
Vroeger probeerde ik mijn boos gevoel weg te duwen (omdat het ‘verdomme’ niet fijn is) maar daardoor bleef ik het gewoon in stand houden. Ik wilde mijn gelijk wil halen! Als een klein kind.
Ik heb gelukkig een tussenweg gevonden: ik kan niet anders dan het gevoel te aanvaarden (ik zeg er ‘ja’ tegen) en het te bevragen. Net als een volwassene die voor een kind zorg draagt, geef ik dat gevoel de nodige aandacht. Als een toegeknepen vuist die ik loste, verdween mijn boosheid.
Ik zette me wat verder en las onverstoord mijn boek verder. Want dat was wat ik op dat ogenblik graag wilde doen.
Iedereen die dat wil, kan dit doen. Het staat open voor iedereen. Het vergt alleen een beetje oefening natuurlijk om de waarneming van een gevoel als gewoonte in te laten slijten om zo de pauzeknop te kunnen indrukken. Op deze manier leer ik mijn intuïtie of buikgevoel beetje bij beetje veranderen om zo tot een vredevoller leven te komen.
En ja, het blijft soms een uitdaging om met de wisselvalligheden van het leven mezelf niet in een emotionele orkaan te loodsen.