En toen ging ik nog eens mijn gas induwen
Het is vaak een standaardantwoord wanneer je iemand vraagt hoe het met ze is, maar “Druk!” (naast “Goed hoor”) is niet het antwoord dat ik nog wil geven. Een paar jaar geleden zou ik dit, laat ik maar eerlijk zijn, nogal stoeferig hebben geantwoord. Mijn weekends en weekavonden zaten propvol. Want als ze dat waren, was ik volgens mijn geniepige stemmetjes (die ik toen nog niet zo goed had leren kennen) zeer goed bezig.
Een paar jaar geleden was ik bijna mentaal volledig uitgeput (burn-out werd toen voorzichtig op mijn tafel gelegd). Ik was ervan overtuigd dat ik voldoende vrije momenten had buiten het werk, maar ik legde mezelf een drukte op vermomd in allerlei activiteiten die ik labelde als vrijetijdsbestedingen. Puur zelfbedrog dus. En fier dat ik was wanneer ik de maandag op het werk kon zeggen hoe druk het was in een weekend – als ik daar nu aan terug denk en zie hoe weinig ik nu nog plan in mijn agenda, maar des te meer bewust ervaar… curieus toch.
Heel veel van de mensen die ik ken hebben het druk. Zelfs na corona toen veel mensen verkondigden dat ze hun leven gingen veranderen richting minder druk zijn. En toch ken ik een paar mensen die echt zijn veranderd, of beter gezegd, meer hun zelf zijn geworden. Ge moet maar durven :-). En met een soort van gereserveerdheid reken ik mezelf daar ook bij. Die verandering is natuurlijk niet af, een beetje zoals een boom waar voortdurend nieuwe takken en bladeren mogen groeien. Maar soms betrap ik me erop dat ik in mijn oude gewoonte verval. Zoals vorige week.
Terwijl mijn vorig artikel/nieuwsbrief ging over uitstellen, gaat deze zowat over het andere uiteinde. In actie komen en niet meer stoppen. Ik was een week alleen thuis en dacht: nu gaat het gebeuren. En het is gebeurd. Alleen een beetje overdreven. Mijn weekje vakantie was drukker dan een werkweek. En ik ben niet eens zo veel de deur uit geweest.
Ik had mij de opdracht gegeven om één iets te verbeteren in mijn onderneming: mijn e-book/weggever (ik houd eigenlijk niet van deze marketingwoorden, maar goed) over een waardenvol leven. De versie die ik had zat inhoudelijk goed in elkaar, maar mocht wat… verfijnder… eleganter… zijn.
Maar ‘plotsklaps’ had ik mijn volledige website onder handen genomen, had ik een resem artikels geschreven en bijhorende plaatjes voor op de socials en was ik als een speer mijn e-book/weggever, dat ik ondertussen heb gedoopt tot ‘Zelfcoaching gids – Ik leef een waardenvol leven‘, aan het herwerken. Ik was werkelijk niet te stoppen. En ik ben echt zeer tevreden met de resultaten.
Ik ben waarachtig zo voldaan! Ik had af en toe een zucht van opluchting omdat ik serieus aan het vereenvoudigen was en meer en meer mijn eigen stem liet doorklinken. Het werd een beetje een doorbraakweekend mag ik wel zeggen, die weliswaar voortbouwde op wat ik al had gedaan tot dan toe, een beetje zoals een paar kersen op de taart die al aan het bakken was.
Haja, en ook nog: ik heb na 9 maand (en 12 kilometer) mijn eerste video opgenomen.
Maar na die laatste adrenalinekick zei mijn lichaam zeer eenvoudig dat het genoeg was. Voor ik het wist zat ik aan amper vijf uur slaap per nacht, was mijn gemiddelde schermtijd op mijn gsm 3,5 uur per dag (ook met alle soorten onnozelheden, plus de schermtijd op mijn laptop natuurlijk)… Mijn lichaam zei dus stop. En daar zat ik dan uitgeteld in de zetel. Ik was in mijn valkuil gevallen. Neen, ik was zelf in mijn valkuil gesprongen. Met veel enthousiasme weliswaar.
Reflecties
Drukheid is niet iets waar ik nog trots op ben.
Het is eerder een belemmering, omdat ik, wanneer dit langdurig is, geen tijd genoeg kan nemen om resultaten van enige betekenis te produceren, laat staan kwaliteit af te leveren.
Dan heb ik het nog niet over dat ik mij dan amper bewust ben van wat ik aan het ervaren ben.
Ik heb rust nodig.
Mijn lichaam geeft aan wanneer het te veel is. Ik kan heel gemakkelijk de signalen overrulen en toch doorgaan met werken of druk zijn. Daarvoor hoef ik zelfs geen moeite te doen. Ik moet veel meer moeite doen in het mij daar zetten en niets doen. Ik ben blij dat ik de signalen heb leren kennen. Ook al koos ik deze week niet onmiddellijk voor rust, vroeger kon ik maaaaaanden doorgaan (ik kon dat natuurlijk niet als je levenskwaliteit mee in beschouwing neemt).
Ik wil leren omgaan met verveling.
Als ik niets doe, dan pak ik 100 keer mijn gsm om te beginnen scrollen = dus iets te doen. Dat is geen rust. Dat is mezelf kwellen. Dat is idioot gedrag (ja, ik vel hier dat oordeel en ik weet dat ik ook tegelijkertijd mild ben, maar toch is het idioot gedrag – het heeft 0,00000000000000000000000000000000000001 toegevoegde waarde aan het leven, maar misschien overdrijf ik met mijn nulletjes en mogen er nog een paar bij). Hier heb ik nog potentieel zoals ze dat met dure woorden noemen.
Het is mijn verantwoordelijkheid. Ik zit aan het stuur, dus ik kies de richting waar ik in wil naartoe gaan
Ik ben zelfstandige geworden, ook omdat ik mijn tijd kan bepalen en dus burn-out of gedrag richting burn-out kan vermijden. In loondienst kon ik het nog op het werk steken wanneer het te druk was, maar eigenlijk kan ik al langer bekennen: het is niet mijn werk die verantwoordelijk was, maar ikzelf. Want IK koos ervoor om maar gas te geven, net zoals ik vorige week er ook voor koos om gas te geven. Ik kan het hier thuis niet op anderen steken. En al evenmin op mijn ‘gewoonten’. Want hoewel die zich misschien wel manifesteren, heb ik altijd de keuze om te zeggen: ik kies nu voor iets anders. Ook al heb ik het beloofd aan anderen of durf ik geen neen te zeggen (of welk zogenaamd obstakel er hier in de weg ligt).
Wat maakt dat ik drukheid in mijn agenda afwijs?
Anders kan ik geen kwaliteit (blijven) leveren in mijn werk. Zo simpel is dat. Al dat werk verzetten mag dan indrukwekkend overkomen, maar ik en bij uitbreiding niemand houdt dat vol. Ik kies er dus voor om mijn werk en vrije tijd om te bouwen tot iets duurzaams, dat ik de tijd neem om iets goeds af te leveren of om vaardig te worden om iets goeds te creëren. En ik denk dat ik in the end meer ‘werk’ zal verzet hebben dan dat ik constant en/of met honderdduizend dingen tegelijkertijd mij moet bezig houden.
En de belangrijkste niet te vergeten: ik ben mij meer bewust van wat ik op het moment aan het uitspoken ben. Ik ervaar het meer. Want ik ben minder bezig met de toekomst te vullen (waarvan ik verwacht dat het even goed of beter zou moeten zijn).
De kunst van het nietsdoen
Ik denk niet dat iedereen zo druk wil leven, maar ik denk dat het iets collectief is. Alsof we ertoe gedwongen worden. Maar ook dat is een optie natuurlijk. Zou die drukte niet een soort van wegduwen zijn van de leegte… dat enorme gat van nietsheid? Dat volheid van agenda’s een soort van zinloosheid verdrijven is? Maar is het leven per definitie niet zinloos (op metaniveau)? En geven we wel echt betekenis aan ons leven door het maar vol te plannen?
Spontaan nietsdoen is een uitdaging. Want ik voel een drang: de aanhoudende behoefte om het gevoel te hebben dat ik mijn tijd hier op aarde ten volle moet benutten, van seconde op seconde (in mijn twintiger jaren geraakte ik nooit in bed omdat ik oordeelde dat mijn dagen nooit volledig uitgenut waren). Deze drang heeft de vorm van een soort moeten. Maar ik hou dat niet vol. Het is te veel.
Zelfs het idee van de Bucket List is een vorm van drang. Ik heb die trouwens leeggekieperd – misschien een onderwerp voor een artikel in de toekomst.
Of de drang om zo efficiënt mogelijk te werken en leven – ook een schoon onderwerp voor een toekomstig artikel.
Maar nietsdoen heeft ook zijn noodzaak zou ik bijna durven stellen. Want onze hersenen hebben echt wel de tijd nodig om te archiveren, te verwerken, om linken te leggen. Het is ondertussen welbekend dat creativiteit meer gedijt en ontstaat wanneer iemand zich tot vervelends toe, niets gaat doen. Dat is dus niet gelijk aan scrollen op de gsm of series aan de lopende band kijken.
“Nietsdoen is niet alleen een vakantie, een verwennerij of een ondeugd; het is net zo onmisbaar voor de hersenen als vitamine D is voor het lichaam, en als we ervan beroofd zijn, lijden we aan een mentale aandoening die zo ontsierend is als rachitis (een botaandoening nvdr)”, schreef essayist Tim Kreider in The New York Times. “
“De ruimte en rust die nietsdoen biedt, is een noodzakelijke voorwaarde om afstand te nemen van het leven en het geheel te zien, om onverwachte verbanden te leggen en te wachten op de wilde zomerblikseminslagen van inspiratie – het is, paradoxaal genoeg, noodzakelijk om elk werk gedaan te krijgen.”
Het is een mentale kwelling om de hersenen constant aan te zetten. Nietsdoen is paradoxaal genoeg een noodzaak om iets gedaan te krijgen.
De overtuiging om altijd maar bezig te zijn lijkt mij volledig achterhaald te zijn. Deze motivatie is dus wat mij betreft eentje om in de archieven te steken. Ik denk niet dat het leven me zal wegglippen, maar eerder het omgekeerde zal gebeuren. Ik ga bewuster zijn van wat ik doe. En dus ook van de lelijke en niet fijne dingen. Dat ga ik erbij nemen, verwelkomen.
En uiteindelijk is dit een weg naar welzijn.
De kunst van het cultiveren
En nu? Wat ga ik hier nu mee doen? Lui worden? Absoluut niet. Maar ik zal dus wat vereenvoudigingen aanbrengen. Geen 37 veranderingen in één keer, maar stapje voor stapje.
Ik hou van schrijven zoals aan dit artikel. Hier ben ik mijn enthousiaste zelf. Ik ben er dagen aan bezig (met momenten natuurlijk). Vertragen en nadenken, de draad weer opnemen, schrappen, knutselen, boetseren met woorden. Heerlijk.
Daarom ga ik mij concentreren op deze schrijfsels met een cadans van eentje per week. En dan nog. Dat is geen verplichting én ze gaan niet altijd de lengte hebben van deze. Maar hiermee kan ik doen wat ik graag doe: inspireren en iets waardevols geven aan mensen. Ik kan dus andere zottigheden verminderen om mij als ondernemer zichtbaar te maken en dus minder op sociale media vertoeven.
Een ander stapje is mijn aantal uren op mijn gsm drastisch verminderen. Om zo momenten van nietsdoen te vergroten. Deze fratsen zal ik delen via een logboek, als een experiment!
Heb je gelijkaardigheden in jouw leven? Misschien kan ik je helpen via Life Coaching. Levensvragen over meer rust willen nemen bijvoorbeeld komen heel veel aan bod in mijn gesprekken. Heb je daar vragen over, contacteer mij gerust.
Waar ik afgelopen maanden mee heb geëxperimenteerd is de app Headspace. Dat is een meditatieapp. Het is een mogelijkheid, maar zoals steeds is dit niet dé of een oplossing. Misschien is het wel het proberen waard. Ruimte in je hoofd creëren ligt dicht bij tijd nemen. Mindfulness is dan ook stoppen met doen. Misschien niet helemaal gelijk aan nietsdoen. Er zijn natuurlijk nog heel veel andere apps en boeken over dit onderwerp. En zelf wandel ik ook veel tussen mijn werk door. Zonder doel, gewoon stappen.