Je hoort dit zo vaak. Maar wat betekent dit eigenlijk?
Alles begon voor mij te veranderen toen ik begon te onderzoeken wat mijn reactie was op de omstandigheden in plaats van de omstandigheden zelf te willen veranderen, omdat ze ‘voor mijn gevoel’ niet waren wat ik wilde hoe ze waren.
En die gewoonte om eerst naar de omstandigheden te kijken in plaats van naar mijn reactie op die omstandigheden is zo ingesleten dat ik nog steeds af en toe (on)bewust in die val trap.
Het grote vuur van emoties die daarbij gepaard gaat, kan ik simpelweg doven door die geen brandstof meer te geven. Met andere woorden: als ik ga beseffen dat het mijn reactie is op de gedane zaken in plaats van de gedane zaken zelf.
Mij realiseren dat ik weer eens bezig ben met de omstandigheden (of de ander) te willen veranderen – terwijl ze gebeurd zijn en ik per definitie die niet kan veranderen of terugdraaien, geeft me een gevoel van kalmte, van rust: ik hoef mij niet meer bezig te houden met zaken waar ik amper vat op heb. Wat een opluchting.
Dat is niet iets dat ik zomaar eventjes heb geleerd. Ook dit is een vaardigheid. Gelukkig geeft het leven mij enorm veel omstandigheden (die ik anders wil) om mee te oefenen.
Wanneer ik dan vanuit deze kalmte kan reageren op de omstandigheden, kan ik echte veranderingen bewerkstelligen. Veranderingen vanuit de redelijkheid in plaats van uit een explosie van emoties.
Hier zit volgens mij de transformatie van het leven: omgaan met emoties en een meer volwassen reactie op het leven geven. Dan ontstaat er terug ruimte voor wonderen die ik als vanzelf zag in mijn kindertijd. Ze worden beetje bij beetje zichtbaarder voor mij. Deze transformatie naar redelijkheid is dan ook de aanleiding voor mij om anderen te helpen in hun transformatie in het leven.