- In een bui van verstandsverbijstering2 minuten leestijd
Maandag 02.12.2024
In een bui van verstandsverbijstering besloot ik na een maand van actief reizen terug te beginnen lopen. Mijn conditie was zodanig aan het stijgen dat ik eigenlijk meteen 5 kilometer kan lopen.
Tot daar het stoefmomentje. Ja, inderdaad opscheppen. Want ik merk dat er een geniepig stemmetje mij constant influistert: “Er zijn er een paar aan het meekijken eh, loop maar nog wat verder zodat ge toont dat ge meekunt”.
Die enkelingen zijn verbonden op Strava en met mijn Apple Watch. Op zich is dat niet verkeerd, want ik krijg af en toe een aanmoedigingske. Alleen zit hier een oud patroon dat mij wat wil corrigeren.
Kort door de bocht uitgelegd: toen ik jong was werd ik uitgelachen. Ik ben daar zelf uitgestapt door onder andere beginnen te sporten zodat ik, dacht ik erbij kon horen. En dat is uiteindelijk goed gelukt! Hoewel ik nu dit causaal verband leg, is de werkelijkheid een stuk ingewikkelder natuurlijk.
Toch zijn er hier wat valkuilen die nog altijd spelen! Zoals ‘minder mezelf zijn’ om ‘beter’ in te passen bij anderen. Dat kost wel wat natuurlijk. Maar ook het ‘bewijzen’ dat ik ook sportief ben bijvoorbeeld. De aanleiding om dat te doen voor anderen kan misschien nog een motivatie zijn, maar uiteindelijk is dat geen duurzame behulpzame en volwassen strategie meer.
Want een aantal jaar geleden liep ik mijn knieën kapot omdat ik mij per se wilde tonen in een Warmathon van de Warmste Week alwaar collega’s ook hun rondjes liepen. Uiteraard had ik niets te bewijzen als volwassene, maar toch speelt die overlevingsstrategie nog.
Trouwens, dit speelde waarschijnlijk mee bij mijn burn-out enkele jaren terug.
Hoewel de vermeende oorzaak interessant kan zijn om dat patroon te verklaren, brengt dat op zich nog geen verandering.
Welk verhaal wil ik in de plaats?
Mijn gezondheid verbeteren uiteraard! Mij fit en daardoor goed in mijn voel voelen (ook daar zit natuurlijk nog wat bewijsdrang in naar anderen toe want er ‘moeten’ enkele kilo’s af zodat ik er wat beter uitzie…).
Dus laat ik nu een drijfveer vinden, neen creëren, die vanuit mezelf komt, zonder externe beloningen zoals likes en kudos. Zodat ik niet afhankelijk ben van de reacties van anderen, maar er zelf voldoening haal uit mijn inspanningen!
De laatste weken voel ik mij zeer fit en energiek naar aanleiding van onze trektochten op reis! Laat dat een opstap zijn en dat gevoel een drijfveer.
Samen met het streven naar een langer en gezonder leven! Ook al weet ik dat ik dat laatste niet in de hand heb natuurlijk.
En het ook leuk vinden om door de stad te rennen en op zoveel plekken te komen en verwonderd te zijn van alle veranderingen.
Ik merk ook dat tijdens het lopen mijn brein tot rust komt en er ideeën ontstaan om over te reflecteren en te schrijven. Zoals deze tekst bijvoorbeeld. - Ongewenst patroon aan het werk3 minuten leestijd
Maandag 20.01.2025
Ik geraak bijna niet meer uit mijn zetel. Sinds een volle week heb ik mijn loopschoenen niet meer aan gedaan. Niet de motivatie ontbreekt, maar de pijnscheuten ergens ter hoogte van mijn heup zijn een pain in the ass.
Het is me de uitdrukking wel 😅, want ze zegt letterlijk en figuurlijk wat er aan de hand is. De pijn ervaar ik als iets zeurderigs vervelend en hinderlijk, zodat ik het niet op een lopen kan zetten.
Ik denk overigens dat het een overbelasting van de spieren en gewrichten is, omdat ik een beetje ’te’ enthousiast was tijdens mijn laatste loopsessie. Misschien is het ook omdat ik in een achtbaankarretje ben gevallen vorige week (de VR-bril stond niet goed ingesteld blijkbaar, maar dat is een ander verhaal). Enfin, het punt is:
Ik heb besloten om te rusten, en dus mijn loopwerkzaamheden terug aan te vatten als deze blessure over is (ik ga er vanuit dat dit van overgaande aard is, tot een dokter mij tegenspreekt uiteraard).
Dat is fundamenteel anders dan hoe ik vroeger zou hebben gereageerd. Want ik heb al eens zo’n ding meegemaakt, maar dan ter hoogte van mijn knieën. Het duurde jaren alvorens ik terug in mijn loopschoenen sprong uit bangigheid voor kwetsuren.
Dit voorval toont hoe ik heel lang in wachtstand kan zitten en niet doe wat ik eigenlijk wel zou willen doen. Uit angst. Zelfs als de kwetsuur al lang en breed over is. ‘Maar stel dat die terug komt? Dan heb ik terug pijn!’
Hoe lang kan ik in de zetel zitten wachten omdat ik bang ben voor iets dat misschien gaat komen, en als het komt waarschijnlijk tijdelijk is?
Het is een perfecte metafoor hoe ik vaak met problemen ben omgegaan (en laat ik eerlijk zijn, nog altijd wel eens geneigd ben om die weg te kiezen): niets doen uit bangigheid. Terwijl het in dit voorbeeld nog om ‘echte’ pijn gaat. Maar als die pijn over is komen mijn geniepige stemmetjes wel met een ander obstakel: ‘dat zal wel zeeeeer lastig zijn hoor, na een paar weken stilliggen terug beginnen lopen’.
Het kan uiteraard verstandig zijn in sommige gevallen: zoals nu even niets doen tot ik weer te been ben. Maar als ik mijn ongewenst patroon zou volgen, dan is mijn volgende loopsessie binnen enkele jaren…
Als ik het opentrek naar het mentaal lijden: hoe vaak heb ik iets willen vermijden doordat een geniepig stemmetje mij een overtuiging influisterde waar ik bang van werd?
- Zoals het niet bellen naar iemand om hulp te vragen omdat ik denk dat die commentaar gaat geven op mij omdat ik iets (nog) niet helemaal goed heb uitgevoerd.
- Zoals het niet starten met iets nieuws omdat ik het ongemak er niet bij wil van het (nog) niet zo goed kunnen van die vaardigheid.
- Of het ongemak dat er mensen gaan zijn die daar commentaar (kunnen) op geven…
- Zoals het niet spreken en geven van mijn mening omdat ik bang ben dat ik (nog) niet goed genoeg iets afweet van het onderwerp.
Hoe zou het zijn om toch in het ongemak te stappen en te doen wat ik eigenlijk zou willen doen? Ik zet mijn loopschoenen alvast niet te ver weg.
En dan zijn er uiteraard de dingen die ik wel doe ondanks dit patroon: zoals deze tekst schrijven over mijn ervaringen met lastigheden én die toch publiceren, ondanks wat mensen hier gaan van vinden.
Wat ik me pas achteraf heb beseft… deze laatste ochtendloop deed ik rond het pretpark Europa*Park in het plaatsje “Rust“, in Duitsland. Als dat geen toeval was…
- Ochtendloop1 minuten leestijd
Zondag 23.02.2025
Deze ochtend kreeg ik een dadel aangeboden door een wandelaar terwijl ik voorbij liep. Vanaf een terras van een theehuis riep iemand “BON COURAGE” naar me, en even later wenste iemand die uit een bakkerij stapte me ook een “BON COURAGE”.
Ik ben daar een soort van jaloers op. Want ik durf dat eigenlijk niet. Mijn geniepige stemmetjes waarschuwen mij vroegtijdig: want wat ga jij dan zeggen als ze iets terug zeggen? Uw Frans trekt op niet veel.
Maar ook op evenementen of in de trein durf ik mijn mond niet zomaar opentrekken. Ik verschuil me vaak achter het ‘feit’ dat ik introvert ben. Maar is dat label niet juist iets waar ik me achter verstop? Dat ik mezelf vastzet in een soort van ‘zo ben ik, dus dat lukt mij niet’. Ik vraag me af of dit niet gewoon een manier is om op veilig te spelen, terwijl dat eigenlijk niet nodig is. Misschien moet ik proberen om uit mijn comfortzone te stappen en te ontdekken wat er mogelijk is als ik mezelf niet beperk door ‘mijn’ label. Want er zijn genoeg situaties waar ik geen introvert gedrag vertoon. Curieus eigenlijk.
Dus van achter mijn veilige computer roep ik alvast tegen iedereen hier: “BON COURAGE”. Kwestie van een eerste kleine stap te zetten 🙈. - Ochtendloop (2)3 minuten leestijd
Zondag 02.03.2025
Wat mijn geniepige stemmetjes me allemaal influisterden deze week (ja, een hele week!) of ik nu wel of niet moest gaan lopen vandaag.
Ze geraakten er maar niet aan uit of ik nu de ‘andere kant’ van de Brusselse kleine ring moesten gaan lopen. De pro’s waren dat ik hierover vorige week een bericht had geschreven die nogal met lezersaantallen door het dak vlogen. Mijn ‘intuïtie‘ vond dat ik dat voor dat alleen al opnieuw moest doen. En het was nog grappig ook kwam er nog als ‘argument’ achteraan, om dan die twee lopingen naast elkaar te zien. Haha. Mensen gaan dat tof vinden en uw artikel lezen!
Ja maar, kwam er een ander stemmetje: die weten dat toch niet meer. Alsof mensen onthouden wat jij allemaal uitspookt hier op internet. Alsof jij zo interessant bent!
Zeg: dat gaat bergop zijn eh overrulede er een ander! Vorige zondag was het plat. Ge gaat nogal afzien. En ga je me de klok mee of tegen lopen? Want klokwijzers mee is nogal een felle scheut omhoog daar aan de Botaniek, ik weet dat nog van vroeger toen we ook pogingen deden om te lopen, én dat stopt daarna dan nog niet met stijgen eh! De andere kant via Zuid is veel gezapiger. Maar het gaat hoe dan ook lastig zijn. En zeker opletten met kans op blessures, kwam een ander stemmetje mij waarschuwen. Want het is toch wat langer diene toer dan vorige week. Sebiet ga je weer manken van de pijn, zoals twee maand geleden, toen ge ook per se een bepaalde toer hebt willen forceren.
En zo ging dat de hele week. Ze hadden het absoluut het beste met mij voor. Alleen raakte ik geen stap verder. Dus toen ik deze morgen wakker werd deed ik dan ‘mijn eigen goesting’ en begon te lopen. Maar eerst was er een stemmetje die mij waarschuwde dat het vroor en dat het misschien gevaarlijk ging zijn met gladde plekken op de weg!
Onderweg bleven ze van alles roepen. Kijk daar, ze hebben dat wandelpad pas gerenoveerd en het is nu al weer kapot! Waarom voelt zich niemand verantwoordelijk om daar iets aan te doen? En ook aan de Amerikaanse ambassade kwam er een voorstel om mijn middelvinger op te steken. Niet alleen voor Trump maar ook omdat ze hier geen treffelijk voet- en fietspad kunnen aanleggen omdat er een veiligheidsperimeter dat belet. Is er geen politieker die eens kan contact opnemen met de ambassade om hier toch iets aan te doen? Of desnoods moeten ze verhuizen! Of de regels aan te passen. De regels gaan waarschijnlijk weer regels belangrijker zijn dan het praktische voor de mensen.
En tussendoor nam ik waar dat de zon uit de mist aan het tevoorschijn kwam en liep ik rustig en kalm verder. Ik liet al die stemmetjes maar hun gangen gaan. Ik luisterde wel. Maar stelde ze gerust: als ik iets voel van pijnen stop ik onmiddellijk en straks ga ik over deze frapatsen schrijven, ook al weet ik nog niet wat. En gladde plekken heb ik nog niet gezien, maar ik blijf uitkijken.
We zijn nu een paar uur later en ik kan alvast verklappen dat ik voorlopig nog geen pijnen voel, dat ik ook niet heb moeten stoppen onderweg met lopen (komt er een stemmetje mij nu zeggen, om dat zeker te melden, zodat mensen niet moeten denken dat ik niet in staat ben om 7 kilometer aan één stuk te lopen, vooral die en die moeten dat zeker lezen zodat ze zien dat ge nog meekunt en gezondheid belangrijk vindt).
En dat traag lopen, wil een ander stemmetje ter verdediging nog melden, is dat ik op hartslag loop en mij dus niet wil forceren. Dat niemand moet denken dat ik niet snel kan lopen. Als ik wil kan ik dat, maar ik wil het dus niet.
Geniepige stemmetjes-management. Zou ik daar geen beroep van maken komt er me een stemmetje influisteren? Maar die doet dat toch met zijn coaching gesprekken komt er me een ander vertellen! Ja maar wij zijn hier toch nog. Die heeft ons nog niet beteugeld. Dus kan hij dat wel, zo met ons omgaan? Hij blijft er wel rustig over komt er een ander… Hij windt zich precies niet op. Maar IK WIND MIJ NOOIT OP!
Noot voor de lezer: ik heb dus geen idee welke woorden nu van mij zijn of van mijn stemmetjes… Dat is toch allemaal zeer merkwaardig en curieus. Tragisch af en toe als het stormt. En grappig ook eigenlijk.
