En ja, dat komt uit de mond van een coach. Ik heb me niet mistypt (deze keer).
Zelf ben ik al van burn-out naar bore-out gezwalpt en dus weet ik als geen ander hoe daarmee om te gaan. Dat kan aannemelijk klinken op het eerste oordeel. Maar ik geloof hier niet (meer) in.
Want als ik hét zou weten, dan zou het beroep van coach (en therapeuten) onmiddellijk uitsterven natuurlijk. Dan zou mijn recept als een pil werken en iedereen genezen. Ik zou er goed rijk van worden. Dat is wat ik vaak zie voorbij komen in de reclamekes op de socials: “Jij hebt een probleem en ik weet hoe je daar vanaf gaat geraken.” En ik heb het natuurlijk niet over een ruitenwasser die jouw ramen kan komen kuisen zodat je er terug door kunt kijken.
Ik zou je tips kunnen geven hoe ik van -shit, en nu?- terug naar -ik beweeg!- ben gegaan, genre: ga iedere dag minstens een half uur wandelen (ik wandel gemiddeld 10 kilometer per dag nvdr). Dat is goed voor je fysieke en mentale conditie. Dat is niet per se gelogen. Maar is dat dé oplossing voor jou? Het is een goedbedoelde tip, eerder ter inspiratie. Het is een mogelijkheid, van de duizenden andere mogelijkheden (ik bedenk me nu dat tijdens mijn burn-out mijn gemiddelde aantal wandelkilometers hoger lag dan nu… punt gemaakt denk ik dan).
Ik heb een diepgeworteld vertrouwen dat elke mens kan groeien en zijn of haar unieke mogelijkheden kan verwezenlijken. Want veel mensen zien ‘het’ niet, hun mogelijkheden. Ik ook lang niet altijd over mezelf. Laat staan dat ik weet wat een ander juist zou moeten doen.
Natuurlijk zie ik wel mogelijkheden wanneer iemand een gesprek met mij heeft. En het gebeurt dat ik serieus op mijn tanden moet bijten om die niet direct op tafel te smijten! Ook al zou die klant dat advies zo graag willen op dat moment. Want die interne stemmetjes in hem of haar gaan dat geweldig vinden als er zomaar een oplossing komt en er geen inspanning meer geleverd moet worden. Daarom dus dat ik karig ben met geven.
Ik coach dus niet van ‘ik weet wat jij nodig hebt en ik ga het aan je geven’, maar wel ‘jij weet al wat je nodig hebt en we gaan dat samen ontdekken!‘.
Ik weet als coach nooit waar we gaan ‘eindigen’. Maar dat is zo zalig. Om ergens te komen waarvan de klant achteraf beseft van: ja, hier moet ik zijn om terug in beweging te komen. En dat is vaak niet waar ik dacht dat we gingen uitkomen. Ik sta daar zo versteld van, steeds weer opnieuw.
Zal ik dan nooit advies geven? Laat mij het proberen zo uit te leggen: ik kan je af en toe een hapje laten proeven, maar zal altijd vragen hoe het voor je smaakt.
Maar wat ik dus wil zeggen is: als ik als coach alles ga voorknabbelen voor jou, dan ga je niet veel eetlust meer hebben om zelf aan de slag te gaan.