23.02.2025
Deze ochtend kreeg ik een dadel aangeboden door een wandelaar terwijl ik voorbij liep. Vanaf een terras van een theehuis riep iemand “BON COURAGE” naar me, en even later wenste iemand die uit een bakkerij stapte me ook een “BON COURAGE”.
Ik ben daar een soort van jaloers op. Want ik durf dat eigenlijk niet. Mijn geniepige stemmetjes waarschuwen mij vroegtijdig: want wat ga jij dan zeggen als ze iets terug zeggen? Uw Frans trekt op niet veel.
Maar ook op evenementen of in de trein durf ik mijn mond niet zomaar opentrekken. Ik verschuil me vaak achter het ‘feit’ dat ik introvert ben. Maar is dat label niet juist iets waar ik me achter verstop? Dat ik mezelf vastzet in een soort van ‘zo ben ik, dus dat lukt mij niet’. Ik vraag me af of dit niet gewoon een manier is om op veilig te spelen, terwijl dat eigenlijk niet nodig is. Misschien moet ik proberen om uit mijn comfortzone te stappen en te ontdekken wat er mogelijk is als ik mezelf niet beperk door ‘mijn’ label. Want er zijn genoeg situaties waar ik geen introvert gedrag vertoon. Curieus eigenlijk.
Dus van achter mijn veilige computer roep ik alvast tegen iedereen hier: “BON COURAGE”. Kwestie van een eerste kleine stap te zetten 🙈.