Er was een tijd waarin ik een andere levensstijl op na hield. Ik weet niet of het nu aan de buitenkant zeer zichtbaar is, alhoewel me overlaatst iemand zei dat ik volwassener ben geworden. Van een compliment gesproken. Mijn geniepige stemmetjes fluisteren me nu wel in dat het niet altijd het geval is, zie gisteren nog, enfin ik ga dat niet vertellen want ik voel een zweem van schaamte opkomen.
Het vorige hoofdstuk van mijn leven was er eentje van druk zijn omdat die geniepige stemmetjes vonden dat dit de beste manier van leven was. Je leeft tenslotte maar één keer, dus moest elke minuut en ruimte worden opgevuld tot aan de nok, liefst nog door alle gaten en kieren overlopen. Als ik maar bezig was met iets, dan was het een nuttige tijdsbesteding en kon ik later op mijn sterfbed terugkijken op een rijk gevuld leven. Dat was het plan.
De illusie van een rijk gevuld leven
Een kinderlijk plan achteraf gezien. Ik deed eigenlijk zoveel mogelijk dingen die ik leuk vond. Niks aan de hand zou je kunnen redeneren. Zo’n leven wil toch iedereen!? Ik moet bekennen dat het op den duur een nogal saai leven werd. Niet het soort saai waarbij ik mijmerend naar de dwarrelende herfstbladeren kijk en die van dat schoon ritselend geluid maken onder mij schoenen, maar echt saai. Ik deed namelijk de dingen waarvan ik ooit al eens ontdekt en ondervonden had dat ze tof waren om te doen, in de kinderlijke veronderstelling dat die mij dan altijd gingen bevredigen. En ik was ook druk bezig om maar niet te moeten voelen dat ik een betekenisloos leven aan het vullen was.
De valkuil van externe validatie
Het idee dat een druk en leuk leven automatisch leidt tot geluk was voor mij de grote valkuil. Daarenboven was ik vooral bezig met de goedkeuring van anderen – dat ze mij een tof iemand zouden vinden. Het streven naar alleen maar een leukig leven, zoals bepaald door de buitenwereld en de maatschappij bleek niet te leiden naar een vervuld leven, het bracht eerder een ‘gevoel’ van leegte op. En het gekke is dat ik heden nog veel van dezelfde activiteiten doe, weliswaar wat rustiger en uit enthousiasme, maar dat ik een gevoel van volheid ervaar. Ik word warm als ik er over schrijf. En ik merk dat ik al die activiteiten niet per se deel met de mensen rondom mij van ‘zie ne keer wat een goed leven ik kies om te leven’!
Dit doet me trouwens twijfelen (ook weer die geniepigaards) om dit bericht te publiceren omdat het toch een soort zelfde zweem heeft van ‘zie mij eens succesvol zijn’. Maar laat ik het toch maar doen, want er zit toch een andere boodschap in.
Innerlijke rust
Want het is toch curieus. Mijn leven is aan de buitenkant niet helemaal drastisch veranderd, maar hoe ik naar de dingen kijk, los wat anderen daarvan vinden (of toch zoveel mogelijk), hoe ik mijn vrijheid neem en mij vredevoller voel door in dezelfde omstandigheden een andere houding aan te nemen.
Maar ook door een echt betekenisvol plan te hebben, een missie die ik ten uitvoer breng, trouw aan mijn waarden in plaats van te voldoen aan de vermeende verwachtingen van anderen. Ik maak keuzes die nu echt bij mij passen.
Mogelijkheden
We hebben als mens de mogelijkheid om onze realiteit vorm te geven door onze perspectief te veranderen. En we moeten daar dus niet altijd volledig onze omstandigheden en omgeving voor omgooien.
Wat maakt jouw leven waardevol? Is het de hoeveelheid ervaringen, de mening van anderen, of gaat het om iets dieper?
Hoe zou het zijn om niet alleen te genieten van het leven en positieve emoties te ervaren, maar ook je talenten te ontwikkelen en te leven volgens jouw waarden, en je te verbinden met iets groters dan jezelf?