Wat gebeurt er als mijn lichaam een signaal geeft en ik daar met mijn hoofd niet op in ga en het zelfs volledig overstem? Een signaal in de vorm van vermoeidheid bijvoorbeeld. Of neerslachtigheid. Of fysieke pijn. Of een simpele verkoudheid… die wel heel lang duurt.
Naar alle waarschijnlijkheid blijf ik mijn gebruikelijke wegen volgen. Dan negeer ik die signalen en volg ik intuïtief mijn gewoontes en gangbaarheden. Omdat ik geloof dat die ook goed voor mij zijn. Mijn hoofd wil absoluut dat ik mijn afspraken ga nakomen.
Natuurlijk ga ik die afspraken eerbiedigen!
Dat hoofd doet dat met heel veel overtuiging. Het kan bijna niet anders dan dat ik doorga. Want er hangt het een en ander vanaf. Een hoeveelheid werk die ik al in bepaalde zaken heb gestoken. Mensen die ik niet wil in de steek laten. Bepaalde beloftes waar ik zou moeten op terug keren. Of ga ik misschien iets moeten missen? Maar wie eer ik eigenlijk daarmee? En wat zou er gebeuren als ik eens niet mijn gedachten volg?
Stel dat ik naar mijn lichaam zou luisteren en tijd en rust neem die nodig is. Voor mezelf. Dan krijg ik misschien van die onaangename gevoelens: angst, schaamte, schrik, onrust, teleurstelling… om uit de boot te vallen, commentaar van anderen te krijgen, mijn eigen geïnstalleerde imago als volharder te moeten torpederen… stel je voor! Maar gelukkig kan ik die nare gevoelens eventjes overrulen door een paar paracetamols achterover te slaan. Dan kan ik mijn uitgestippelde weg vervolgen. Gelukkig! Wat een opluchting! Niemand overboord.
Tot ik ergens iets begin te beseffen… dat ik mij van pil naar pil sleep om toch maar te voldoen… Aan wat eigenlijk? Aan overtuigingen? Sommige daarvan zijn niet eens zo slecht. Maar in iedere situatie? In alle omstandigheden? En hoe lang houd ik dat vol? Tot letterlijk mijn lichaam gaat weigeren nog maar iets te ondernemen? Of zal ik in staat zijn eerder echt te luisteren? En dan ernaar te handelen?
Stel dat ik dit kleine gedrag ook in de grotere keuzes van mijn leven doe?
Wat als mijn lichaam een signaal geeft… ben ik bereid om bepaalde keuzes die ik heb gemaakt eens niet te maken? Ben ik bereid om eens echt te luisteren? Gewoon al eens te luisteren. Nog niet handelen.
Gewoon eens niets doen en kijken. Voelen.