Intuïtief voelde dit voor mij lang aan als een verkeerde uitspraak. Want ik kan iemand verdrietig maken. Of teleurgesteld. Ja toch? Of toch niet? Wat maakt dat ik me verantwoordelijk voelde voor de emoties van een ander?

Wat ik wel weet is dat ik nooit emoties van een ander voelen. Ik voel dus altijd mijn eigen emoties. Ik kan ergens wel meevoelen, omdat wij mensen (en zoogdieren) allemaal dezelfde emoties hebben. Dan kan ik uiteraard veronderstellen of oordelen wat een ander voelt. Maar zolang ik er niet ga naar vragen, heb ik daar maar het raden naar. In mijn gesprekken vraag ik daarom ook regelmatig hoe iemand zich voelt.

Naar aanleiding van een keuze van een ander kan ik teleurgesteld reageren. Het omgekeerde is er ook: iemand zou zich wel eens teleurgesteld voelen naar aanleiding van een keuze die ik maak. Dan lijkt het alsof ik de oorzaak ben en ik mij dus verantwoordelijk of schuldig ga voelen. Dan ga ik mijn beslissing misschien herroepen. Dan zeg ik dat ik dat doe om de ander niet te kwetsen of teleurgesteld te maken. Maar klopt dat wel?

Hoe vaak zeg jij sorry aan een ander? ‘Sorry’, en toch weten dat je op dat moment je eigen ding wilt doen.

Zou het niet kunnen zijn dat ik angstig ben omdat de gevolgen van mijn keuze misschien de verbinding met de ander kunnen verbreken? Ben ik niet bang dat ik de ander ga verliezen? Dat die mij niet meer graag gaat hebben…

En stel dat de reactie van de ander is dat ik me anders zou moeten gedragen? Dat ik met andere woorden aan hun wensen moet aanpassen. Omdat die het niet prettig vindt wat ik doe. Dat is natuurlijk makkelijk van de ander. Dan hoeft die zelf niets te doen, zelf geen verantwoordelijkheid te nemen.

Vrijheid betekent verantwoordelijkheid. Daarom zien de meeste mensen er tegenop.

George Bernard Shaw

Ik ben verantwoordelijk voor de keuzes die ik maak, maar uiteraard niet voor de gevolgen. Hoeveel keuzes maak ik eigenlijk in mijn leven om mijn eigen gevoel van angst of schuldgevoel te vermijden, maar dus niet mijn eigen echte verlangens te volgen? Leef ik dan niet het leven van een ander?

Het kan lastig zijn. Het kan ingewikkeld zijn. Het kan pijnlijk zijn. Het kan moeilijk zijn.
Het is vaak makkelijker en eenvoudiger om geen verantwoordelijkheid te nemen. Maar hoe zou het zijn moest je af en toe kiezen voor je eigen leven?

Ik help mensen met belemmerende gewoontes en overtuigingen, zodat zij een beter leven kunnen leiden.

Heb je vragen? Bestook mij via coach@peterblanckaert.be!
Wil je weten hoe het in z’n werk gaat? Op mijn pagina ‘praktisch’ lees je precies hoe ik dat doe: www.peterblanckaert/praktisch