Op het moment dat ik mezelf labelde als een introvert ben ik me ook écht zo gaan gedragen en heb ik dat deel proberen omarmen. Met wisselend succes. Want dat sociale dier kwam geregeld uit zijn hol gekropen op zoek naar anderen. Vaak stond ik aan de rand van een diepe kloof reikhalzend te kijken naar de drukbevolkte andere kant. Ik snapte er niets van maar legde mij neer bij de situatie. Tot zeer toevallig volgende uitspraak op mijn pad kwam:
“Ik ben niet geboren als een einzelgänger. Misschien ben ik mij zo gaan gedragen?”*
___
Ontmoeting
Ik heb je kort geleden écht ontmoet,
jij, partner van mijn leven.
Een spontane kennismaking was het niet,
eerder bedachtzaam, een gearrangeerd gesprek.
Merkwaardig, nog steeds voor me zorgend,
mij steeds in veiligheid brengend,
weg van alle gevaren die je vroeger
schijnbaar hebt mogen ervaren.
Dankjewel daarvoor.
Maar wat kost dat niet,
al die veiligheidsmaatregelen?
Ik zit daar altijd verborgen te loeren…
Steeds ingehouden…
Bijtend op de lippen…
HOE KAN IK MIJ VERTONEN?
ME BLOOTSTELLEN?
Hoe kan ik mijn koers volgen als ik telkens
de betreden paden blijf volgen?
Ik ben danig van mijn koers afgeweken.
Hoe ben ik op deze manier nog trouw aan mezelf?
Toch wijs je me al de hele tijd de weg!
Niet alleen naar waar ik bang voor ben,
maar ook naar dat wat belangrijk voor me is:
verlangen, enthousiasme!
Ik hoef je daarom niet uit te roeien,
te verwijderen of uit te schakelen.
Ik neem je gewoon mee.
Daarom zeg ik tegen jou,
mijn oud kind,
dat het normaal is
om angst, schaamte en teleurstelling te voelen.
Maar dat het me niet beletten kan
te doen wat ik wil doen.
___
*De uitspraak komt van Juriaan Galavazi.
Deze tekst beschrijft de evolutie van een mens. Mijn betrachting is hier niet (levens)vragen te beantwoorden of te omschrijven hoe de ‘dingen’ in elkaar zouden zitten maar eerder benadrukken van mogelijkheden voor een gedrag die niet wordt belemmerd maar gediend door emoties. Of zoiets.
Welke betekenis geef jij eraan?