Geklets

Dit verhaal situeert zich enkele maanden voor ik mijn eerste coachopleiding startte.

Daar stond ik dan, in de pauzes tussen de lezingen door, alleen en heel ongemakkelijk. Als iemand die vaak introvert gedrag toont voelde dat nogal beangstigend. Ik stond daar maar wat te drimmelen op mijn eentje. Ik had er zelf voor gekozen, zelfs het achteraf toch nog blijven op de receptie, ook al kende ik niemand. Ik moest wel mijn eigen krachten gebruiken. Het gebruikelijke interne stemmetje voelde al de teleurstelling of de schaamte die achteraf zou blijven hangen. Ik stelde mij zichtbaar op in plaats van het gebruikelijke veilige (ergens aan de kant uit het zicht). Het opmerkelijke resultaat van deze open en uitnodigende houding was dat doorheen de dag mensen (steeds opnieuw) naar mij kwamen om een praatje te maken. We hadden natuurlijk de gezamenlijke onderwerpen van de lezingen. Het heeft mij uiteindelijk enkele fijne gesprekken opgeleverd. De herinnering van deze ontmoetingen achteraf gaat dan ook al lang niet meer over die tijdelijk angstige momenten maar met een gevoel van trots.

Eén gesprek blijft me speciaal bij. Iemand vertelde me wat ze allemaal al had gedaan in haar leven en veel succes had gehad op veel gebieden, maar er toch voor koos nu iets anders te doen. Succes hebben bleek niet meer de motivatie te zijn om in beweging te blijven. Maar om uit dat succes te durven stappen… ze zei zeer plots volgende woorden, met een kloeke stem: “Wij zijn de moedigen!” En ze keek daarbij recht in mijn ogen. Ik voel nog altijd dat moment.

Iedereen weet

Na deze dag kwam er veel in een stroomversnelling en begon ik op veel vlakken te bewegen in mijn leven. Niet vanzelf, maar na beslissingen en keuzes die ik durfde maken. Het betekende het einde aan het hechten van sommige zekerheden. Zoals iedereen weet is onzekerheid de enige zekerheid in alles wat er is en wat we doen. Dit weten en tegelijkertijd intuïtief aan zekerheden willen blijven plakken… de mens is toch een merkwaardig dier.

Men moet niet de tak vertrouwen, maar de eigen vleugels.

De tak in deze metafoor is een gebeurtenis, omstandigheid, voorstelling… een verhaal waarop men dacht veilig te zitten. De realiteit (of alleen maar de verbeelding) dat een tak plots breekt en onveilig bleek te zijn kan men vaak niet veranderen. De bijhorende angst verandert echter niets aan de realiteit en de toekomst. Ze vergalt wel het leven en het heden.

De enige vrijheid die we hebben is niet de juiste tak vinden, maar zelf leren vliegen: je kan in elke omstandigheid kiezen voor een antwoord die bijvoorbeeld verstandig, voorzichtig, waardig en volwassen is.

Ja maar

“Ben ik wel goed genoeg?”
“Wie zit daar nu op te wachten?”
“Ga ik dat wel kunnen?”
“Wat gaat die wel zeggen?”
“Ik ga dat toch niet volhouden!”

Wat vertellen jouw stemmetjes tegen jezelf?
Welke excuses heb jij om er niet aan te beginnen?

Wie gemotiveerd is kan die allemaal aan de kant zetten en neemt alle barrières die die tegenkomt!

Vertrekken en niet weten waar je uitkomt kan beangstigend zijn. Maar alles verandert, dus ook het gevoel van angst en veiligheid. Vasthouden aan bepaalde waarden is veilig, maar duurt vaak niet oneindig.

Wat heb je aan vleugels zonder de moed om te vliegen?
Atticus

Moedig zijn betekent niet dat angst afwezig is. Het is de angst voelen en besluiten om toch door te gaan.

Woorden

Het woord ‘moed’ is misschien wat in onbruik geraakt. Woorden die we tegenwoordig vaker gebruiken zijn ‘zelfvertrouwen’, ‘daadkracht’ en ‘durf’. Ook ‘mindset’ en ’talent’ kunnen gelijkaardige begrippen zijn.

Over moedig zijn schreef ik een prozagedichtje: Moedig op papier.

---

Heb je moeite om van je tak te vliegen? Als coach kan ik je misschien ontmoeten op jouw vliegreis.

Voor meer informatie of een afspraak kan je me het eenvoudigst bereiken via e-mail: coach@peterblanckaert.be.