Aarzelend
probeer ik de inkt te laten
vloeien op dit lege vel papier.
Daar is blijkbaar moed voor nodig.

Ik hou van de geur die mijn balpen
verspreidt terwijl het rollen van de kogel
het grijze gerecycleerde papier masseert en
kneust en laat zwellen tot bas-reliëf.

Pas wanneer ik mezelf beloof mijn woorden niet aan
de buitenwereld bloot te moeten geven,
begint het te vloeien, mijn handschrift uit de lagere school.

Heb ik moeite de ander te tonen dat ik schrijven kan of schrijven wil?
De twijfel, zit daar de vergissing, de onwetendheid,
dat de ander wordt aangewezen tot omstandigheid,
tot schuilplaats van mezelf?

Ben ik dan al die tijd,
bang voor mezelf?

Ben ik dan uiteindelijk moedig om
alleen maar mezelf te zijn?