..ook als ik er eens naast speel? Of niet speel?

We leven in een wereld die lijkt verslaafd te zijn aan ‘identiteit’. Maar wat gebeurt er met je als je als ‘creatieveling’ eens in een minder creatieve bui bent? Wat gebeurt er met je als jij jezelf afwijst met “Dit mag niet zo gebeuren, ik wil zo nu niet zijn”?

Ik beleef als ‘muzikant’ [identiteit/zelfbeeld], die best wel wat mooie concerten en stukken speel, natuurlijk mindere dagen. Maar als ik me dan in mijn frustratie wentel en denk dat het nu niet gelegen komt of ik dat niet wil [afwijzing], dan ontstaat er ambetantigheid en zelfs kwaadheid in mij. Zeker als ik mijn gebrokkel aan mijn identiteit van muzikant ga toetsen. Dan voldoe ik niet aan dat imago. Stel dat anderen dat zouden horen!

Mogelijks ga ik dan terug naar de basis, speel ik eenvoudige inspeeloefeningen of ‘makkelijke’ studies van vroeger (in plaats van moeilijke stukken die laten zien wat ik kan) of leg ik mijn instrument gewoon aan de kant. In een orkestrepetitie is dat natuurlijk best lastig. Maar vooral: ik laat dan bewust de gedachte van identiteit als muzikant los. Het gaat erom dat ik, net zoals iedereen, iets niet kan zonder de ups en downs, en dat ik het vak van muzikant/musiceren moet blijven be-oefenen en onderhouden. En dan stel ik me de vraag: musiceer ik vanuit verlangen of vanuit identiteit (= hoe ik gezien wil worden en de daarbij horende angst om die te verliezen)?

Een identiteit aanmeten is, denk ik, ook je afhankelijk stellen van de omstandigheden: bijvoorbeeld wat de anderen gaan zeggen en zouden kunnen oordelen of je er al dan niet mag bij blijven horen. Op zich niet zoveel mis mee… tot er eens wat mindere dagen zijn…

“Ik ben kunstenaar” zeggen wanneer je niet creatief bezig bent of als het eventjes mislukt kan wat schuren. Hoe is het als je zegt “Ik ben aan het kunstelen [kies zelf maar een werkwoord]”? Handelen in plaats van zijn. Meet je aan hoe je met de omstandigheden omgaat in plaats van je identiteit.

Niet alles als lukt, zelfs als ‘volleerd’ kunstenaar. Oefenen, ook in mindere dagen hoort er gewoon bij. Je bent zoveel meer dan je identiteit! En je hoeft ook niet op iedere moment van de dag je aangemeten identiteit te zijn. Wat een opluchting lijkt me dat!

Ik ben muzikant <–> ik ben aan het musiceren.
Of meer filosofisch: de mens zien met een onveranderlijke identiteit <–> de mens zien als voortdurend in ontwikkeling, die op elk moment flexibel is en kan veranderen.

Hoe is dat als je dit leest?
Waar bevind jij je tussen deze twee stellingen?
En wanneer? In welke situatie?
Misschien zit jouw persoonlijke groei wel in het soms toelaten van de andere kant.

Ik ben Peter – ik ben coach / ik coach individuen – en draai de ‘werkelijkheid’ graag eens binnenstebuiten. Ook ik heb geen monopolie op ‘de waarheid’. Wat ik geloof is niet absoluut, maar een zienswijze, een verhaal, een filosofie… op dit moment. Misschien heb je er wat aan, nu of later. En zoals steeds wanneer ik iemand mag coachen, met respect voor de ander zijn keuzes en zienswijze.